_______________________________________________________________________________________________

Vluchtschema heenreis:

Vertrek Schiphol Airport 4 november 2016 17.15

Aankomst Melbourne Airport Tullamarine 6 november 2016 10.00 am lokale tijd.
_______________________________________________________________________________________________

MELBOURNE

Melbourne is genoemd naar de Engelse staatsman Lord Melbourne, die ten tijde van de stichting van de stad (in 1835) net aan zijn 2e regeringsperiode als Minister-President van Groot Brittannië was begonnen.  Van 1901 tot 1927 fungeerde Melbourne als zetel van het Australische Parlement en Federale  Regering.

Melbourne ligt aan de zuidoostkust van Australië, ongeveer 800 km ten zuidwesten van Sydney. De stad ligt aan de Port Phillip Bay en is gebouwd rondom de rivier de Yarra.

Melbourne wordt beschouwd als de culturele en modehoofdstad van Australië. De stad is bijzonder multicultureel (ongeveer eenderde van de bevolking is niet in Australiē geboren). Zo zijn er Griekse, Italiaanse, Turkse, Chinese en Vietnamese wijken. De stad beschikt over vele goede restaurants. Er zijn veel bezienswaardigheden, musea en beeldenparken. De Little River Band werd er opgericht (Geelong). Sport staat hoog in het vaandel; Formule-1, Australien Open, Australian Football. Een prachtige stad om te ontdekken!

 

_______________________________________________________________________________________________

• EAGLEHAWK/BENDIGO
• MURRAY RIVER/ECHUCA/SWAN HILL
• HATTAH KULKYNE N.P.
• MURRAY RIVER/MILDURA NAAR MANNUM
• MT.BARKER/HAHNDORF/ADELAIDE
• BAROSSA VALLEY/CLARE VALLEY
• TOUR DOWN UNDER
• CHRISTIES BEACH-GOOLWA
• MENINGIE-PORT FAIRY
• GREAT OCEAN ROAD

_______________________________________________________________________________________________

Onze trip

Deze keer is het niet de NS die roet in het eten gooit maar de KLM. Door een mankement aan de airconditioning vetrekken we 3 1/2 uur later vanaf Schiphol. Op 6 november om 10.00 uur landen we op Airport Melbourne. We nemen de sky bus naar Southern Cross Station en kopen daar een Myki kaart; een zgn. OV kaart en reizen met de trein naar Windsor een buitenwijk van Melbourne. Onze accomodatie is in Chapel Street, een van de meest bekende straten in het uitgaansleven van Melbourne. Dit hebben we niet opgezocht, maar komen hier bij toeval terecht.

Federation Square is voor veel inwoners en toeristen een ontmoetingsplaats. Er is veel vertier en ze hebben bij Time Out heerlijke capucino. Bij Transport is het elke dag van 4-6 uur happy hour. Een leuke tent waar iedereen komt van bankdirecteur tot havenarbeider.

We bezoeken het Immigration museum, symboliek gevestigd in het oude Cumstomshouse. Het gerestaureerde gebouw is alleen al een bezoek waard. Voor ons senioren is de entree gratis.  Het museum geeft een overzicht van de immigratie door de eeuwen heen. In het jaar 1947 emigreerden de eerste Nederlanders naar Australië. Zeer bijzonder is, dat je op het informatiescherm over geïmmigreerde Nederlanders de tekst kunt aanklikken in het Engels, Nederlands en…Fries. De Friezen zullen hier trots op zijn!!!! We gaan terug met de trein naar onze accomodatie. Een praatje onderweg is niet mogelijk,  want  iedereen zit op z’n smartphone te prikken.

We bezoeken nog het Melbourne Museum, het geeft een overzicht van  de historie van Victoria. Het is ruim opgezet met buiten nog een tuin met planten en dieren van Victoria. Overigens een oer lelijk post modern gebouw. Het gebouw er voor, het Royal Exhibition Building, is veel mooier. Het is gebouwd in 1880 voor internationale tentoonstellingen. In 2004 won het de Unesco World Heritage status. Heden ten dage worden er colleges gegeven.

In het centrum van Melbourne is het vervoer met de tram gratis. Het is een soort “hop on hop off” systeem, waar we veel gebruik van maken. Wij nemen de tram naar Docklands. Tot 1960 was Docklands het belangrijkste industrie- en scheepsdok gebied van Melbourne. Vanaf 1996 is het getransformeerd tot binnenhaven voor plezierjachten. Er is een groot winkelcentrum en langs de nieuwe kade vind je kunst, cafe’s en restaurants.

Het is zondag 13 november als we Queen Victoria Market bezoeken.  De meest exotische waren worden er verkocht zoals kleding, kunstnijverheidsartikelen en prullaria. We worden al gauw moe van het slenteren, steken de straat over om te lunchen.

 

Het begint te regenen en te waaien, zodat we na de lunch naar het NVG International Museum gaan. Hier is een expositie van Victor&Rolf. Wij bezoeken de expositie van David Hockney. Het welbekende The Four Seasons hebben we in Nederland al ergens gezien. Zijn 700 geëxposeerde werken omvatten schilderijen, fotografie, digitale- en videokunst. Heel bijzonder zijn de digitale tekeningen, de zelfportretten en landschappen op grote schaal. Inclusief afbeeldingen van Yosemite N.P., The Four Seasons en Woldgate Woods. Verder hangen er 80 portretten in acryl van zijn familie,vrienden en bekende personen.

Ondertussen zijn we ook nog op zoek naar een auto. We huren voor 3 dagen een auto en gaan naar een groot industrieterrein in Pakenham om een garage te bezoeken die er 3 Toyota Landcruisers heeft staan. Het zijn ex Britz bakjes, dat betekent dat ze overgenomen zijn van een verhuurbedrijf. Ze zien er niet jofel uit. Er mankeert nog al het e.e.a. aan. Je kunt zien dat de huurders er niet zorgvuldig mee om zijn gegaan. Wij houden het hier voor gezien. In Greensborough 40 km ten noorden van Melbourne staat nog een te koop van een particulier.Wij hebben een afspraak met de man op zaterdag 12 november. Deze auto ziet er beter uit en heeft veel extra’s. We komen tot een deal en de eigenaar levert de auto 15 november af voor de deur van onze accomodatie.

_______________________________________________________________________________________________

EAGLEHAWK/BENDIGO

Het is 16 november als we aan de rit gaan naar Eaglehawk. Hier wonen vrienden van ons Kev en Will. Een aantal jaren geleden hebben wij hen ontmoet op Tasmanië. Vorig jaar hebben ze door half Europa gereisd en hebben we ze ontmoet in Lemelerveld. Het is een warm weerzien.  In het grote huis waar ze wonen hebben ze een gallerie gehad maar  ze zijn daar enkele jaren geleden mee gestopt. Ze hebben nu een B&B maar momenteel geen gasten en hebben we alle ruimte.

De volgende dag hebben we in een soort “Stadspark” aan een vijver gezamenlijk “brekkie”. Het ontbijt bestaat natuurlijk uit brood sprek en eieren. Wel lekker voor een keer. We rijden naar Bendigo en wikkelen hier het papierwerk af voor de auto.

Bendigo dankt zijn architectonische erfenis aan de goudkoorts. Toen in de jaren vijftig van de negentiende eeuw bekend werd, dat er veel goud in de grond rond Bendigo te vinden was, spoedden velen zich naar de streek om een graantje, of liever een korenveld mee te pikken. Uiteindelijk bleken de goudzoekers op het grootste veld van Victoria gestoten te zijn. 1856 was een recordjaar, in dat jaar werd er ruim 205.000 kilo goud gedolven.In de bloeitijd ontstonden veel van de Victoriaanse gebouwen die ook nu nog grotendeeels het straatbeeld bepalen.Er wordt wel gezegd dat de eigenaar van het mooie Shamrock Hotel de vloeren heel voorzichtig schoonmaakte , omdat hij hoopte zo het goudstof  dat van de laarzen van de goudzoekers afviel op te kunnen vegen.

Met Kev en Will bezoeken we Maldon. Ook hier werd goud gedolven. Momenteel heeft Maldon 1200 inwoners. Ten tijde van de goldrush waren dat er 20.000. Veel oude panden staan er leeg, toch hebben hier o.a. een winkel met  kerstartikelen, boekhandel, kroeg en  een frans kaaswinkeltje/eetcafe er nog wel een bestaan.  Sjoerd ontdekt op een prikbord  een leuke advertentie. Ik vind dat de man wel veel eisend is.

Op zaterdag maken wij de auto schoon. Hij ziet er aan het einde van de dag spic en span uit. ’s Avonds hebben we met Kev en Will en vrienden van hen een BBQ. Het is een heerlijke zomeravond en erg gezellig.

Het is inmiddels 20 november en gaan we naar Lyonville om te lunchen in een voor de wijde omgeving bekend restaurant Radio Spring.  Het interieur van het restaurant doet ons denken aan onze jeugd. Het eten is voortreffelijk  en het trio douwt er zelfs nog een nummer van Bob Dylan door.

De auto gaat  voor een check up naar de garage en Kev en Will gaan voor een dag of 4 weg. Wij zijn deze dagen house-sitters. Passen op het huis, de poes en geven de planten water. Omdat we even geen vervoer hebben komt de  myki kaart  weer goed van pas. In Bendigo struinen we de outdoor shops af en kopen nog de nodige dingen voor de reis.

Op zaterdagavond hebben we  met Kev en Will in hun favoriete pub nog een etentje. Wat hebben we het weer getroffen met deze fantastische mensen. Relax en no worry staat bij hen hoog in het vaandel. Op maandag 28 november nemen we afscheid en gaan eindelijk aan de rit in onze Troopy.

_______________________________________________________________________________________________

MURRAY RIVER/ECHUCA/SWAN HILL

We strijken neer in Echuca op een camping aan de Murray River. De camping wordt net als in Europa in het voor- en na seizoen  grotendeels bevolkt  door de grey-nomads  zoals ze dat hier  noemen. Ook wij horen bij deze categorie. Heeft ook weer een voordeel, het is er heerlijk rustig!

De Murray River vormt een groot deel van de grens tussen Victoria en New South Wales. De rivier was van af de begintijd van de kolonisatie een belangrijke waterweg. Radarboten voeren af en aan met voorraden voor, en de opbrengst van de boerderijen.

We geven ons op voor een wandeling met een gids door het oude gedeelte van Echuca. Een man die hier halverwege de 19e eeuw de touwtjes in handen had was Henry Hopwood, de eigenaar van de plaatselijke pub. Deze ex-gevangene had ook de veerdienst naar het aan de overkant van de rivier gelegen Moama in bezit. Als hij de omzet in zijn pub wat wilde verhogen, staakte hij de veerdienst, zodat de reizigers voor een hapje, een drankje en een overnachting naar zijn pub zouden komen.   Hij wist ook de regering in Victoria ervan te overtuigen dat Echuca  de ideale plek voor het eindpunt van de spoorweg vanuit Melbourne was. Hierdoor groeide Echuca uit tot de grootste binnenhaven van Australië. De radarboten vervoerden voornamelijk hout, wol en passagiers via de Murray River van en naar  South Australië. Aan het eind van de droge periode  lag de handel vanwege de lage waterstand nogal eens stil. Rond 1910 werd de spoorlijn doorgetrokken en duurde het niet lang voordat Echuca tot een slapend provinciestadje verviel. Met de opkomst van het toerisme werden veel van de oude radarboten gerestaureerd en als cruiseschepen in gebruik genomen. Een van de boten is de Pevensey. Deze werd omgedoorpt tot de Philedelphia en schitterde in een miniserie die ook op de Nederlandse televisie te zien is geweest, “All the rivers run”, naar een roman van de Australische schrijfster Nancy Cato. Het boek beschrijft het leven langs de rivier in de 19e eeuw.

Een paar dagen later maken we met een radarboot de “Emmylou” een tochtje op de rivier.  Ook hier wordt weer een stukje geschiedenis verteld. Door het steeds drukker wordende verkeer op de Murray werd er steeds een stukje aan de werf  gebouwd. In de hoogtijdagen van de haven was de van het hout van rode gombomen gemaakte werf ruim een kilometer lang. De werf was in drie niveaus gebouwd, zodat hij zolang het water niet veel daalde ook bij sterk wisselende waterstanden gebruikt kon worden.

Het is weekend en wordt het wat drukker op de camping. Thuis zullen veel mensen bezig zijn  met het Sint Nicolaas feest. Piet zwart als roet of een bleekscheet, maakt niet uit de kadootjes zijn welkom! Misschien worden de schaatsen wel weer van zolder gehaald, want het is winterweer!! Hier  is het vandaag 36 gr. C., een beetje teveel van het goede. Morgen pakken we op en reizen verder.

Op 5 december  nemen  we afscheid van Jim en Mary onze aardige overburen uit Castlemaine. Nog even langs de supermarkt en we draaien de Murray Valley Highway op. We blijven de Murray River volgen richting het westen.  Het landschap is aan het begin van de rit dor en droog maar langzamerhand komt er verandering in.  Aan weerszijden van de weg zie je veel  wijngaarden afgewisseld met enorme velden  citrus- amandel en olijfbomen.

In Swan Hill, een dorpje met 10.000 inwoners, staan we enige dagen pal aan de rivier.  Ook hier kun je weer mee met een radarboot of een kano huren om de rivier op te gaan. Een klas schoolkinderen peddelt stroomopwaarts voorbij.  De leraar kan ze niet volgen en schreeuwt zich de longen uit z,n lijf dat ze terug moeten komen. Met een rood hoofd geeft hij het op. De leerlingen hebben pret en keren terug. Eenmaal aan wal duiken ze met z’n allen nog een keer het water in. Middenin de rivier bevindt zich een eilandje. Op dit eiland nestelen lepelaars,  met de verrekijker kun je ze goed waarnemen. Volgens de mensen op de camping heeft  het in het afgelopen voorjaar veel geregend. Het waterpeil staat veel hoger dan anders. Hierdoor zijn er minder watervogels op de oevers.  In het parkje aangrenzend aan de camping, zijn een aantal opstellingen met fitness apparatuur. Vroeg in de morgen zie je er joggers hun rek- en strekoefeningen doen. Op zaterdag vertrekt er uit het park een grote groep motorrijders,  sommige uitgedost als kerstman,  om  kadootjes  te brengen bij diverse ziekenhuizen in de buurt . Aan de andere kant van de rivier is New South Wales, bereikbaar via een brug met daar middenin een oude hefbrug. In de rivier wordt veel cod gevangen. De Murray Cod is een vis van sterke verhalen en legenden . Het is de grootste zoetwatervis van Australie en een van de grootste ter wereld. De grootste Murray Cod was 183 cm lang en woog 113 kg.

_______________________________________________________________________________________________

HATTAH KULKYNE N.P.

We verlaten Swan Hill , hebben voor een aantal dagen voedsel ingeslagen want de volgende bestemming is Hattah Kulkyne Nat. Park. In Robinvale drinken we koffie. Wat ons hier opvalt is, dat er zoveel Aziatische mensen rondlopen. Waarschijnlijk werken ze bij de wijnboeren, want busjes rijden af en aan met werklui. De Murray River buigt iets naar het zuiden  om na enkele kilometers weer naar het noorden te stromen ten oosten van het Nat. Park. Wij rijden naar het informatiecentrum waar tevens een camping moet zijn. De parkeerplaats staat vol met lui van de brandweer en een aantal rangers. Zij hebben juist een oefening gehad. Een van de rangers vertelt dat er geen camping meer is, maar dat we terecht kunnen op Lake Mournpall Campground. De kortste weg ernaar toe, de Mournpall Track, is wegens overstroming afgesloten en moeten we de Old Calder HWY nemen. De eerste 20 km. is redelijk gravel, maar als we de Konardin Track opdraaien, wordt het echt  4WD . Op de camping is voor ons veel ruimte, want wij zijn de enige kampeerders. Het is die dag erg warm en dat wordt de volgende dag nog een graadje erger met een stevige wind uit het noorden.  Er staan een paar nette gebouwtjes met  pit toilets en een watertank met een kraan, maar geen drinkwater. Even geen douche maar wel water om je  op te frissen.  We hebben een tank met  50 ltr. drinkwater onder onze auto, dus we kunnen wel even vooruit. Het is volle maan en we horen en zien de kangoeroes om de auto hoppen. Gelukkig is het de volgende dag niet zo warm meer. We lopen een route naar een uitkijkpunt, de Warepil Lookout. Vanaf de toren heb je een mooi uitzicht over het Nat. Park. Terug op de camping zien we dat er een tent bijgekomen is. Afgelopen nacht heeft het hard gewaaid. Ik ontmoet de nieuwe buurvrouw bij de toiletten.  It was  “really  a wild night”, zegt ze. Dat was het inderdaad, maar wij vertrekken weer naar de bewoonde wereld. Het voedsel raakt op en de accu  van de koelbox heeft het begeven. Bovendien hebben we voor 4 nachten geboekt en die zitten er alweer op. Op de terugweg komen we de rangers tegen, zij gaan wellicht controleren of iedereen die er staat wel betaald heeft. De charme is er een beetje af in de Nat.Parken. Eerder haalde je een briefje uit een bakje, vulde het in, geld erbij, terug in een gesloten bakje en klaar is kees. Nu gaat alles online.  Bijboeken is niet mogelijk, want er is geen verbinding met internet.

_______________________________________________________________________________________________

MURRAY RIVER/MILDURA NAAR MANNUM

We komen aan in Mildura een plaats met ongeveer 25.000 inwoners. Mildura is een aboriginal woord en betekent rode aarde. De omgeving is een van de rijkste agrarische gebieden van Australië. Onderweg er naartoe zie je veel citrusbomen en wijngaarden. Ook in Mildura kun je  een woonboot huren of een tochtje maken met een radarboot de “Murray River”. Wij bezoeken de wekelijkse markt aan de rivier.  De camping ligt hier ongeveer 4 km. vandaan en wij gaan er lopende naartoe. Iedereen is zeer verbaasd, dat is volgens hen veel te ver. Als wij aankomen ruiken we de gebakken spek en eieren.  Veel mensen zijn hier naartoe gekomen, zowel voor de markt als voor de populaire zaterdagochtend “brekkie”. De waar  die er aangeboden wordt is fruit en groente, veel zelfgemaakte produkten zoals, jam, curry enz. Er is life muziek en al met al een gezellige boel.  Wij drinken er een kop koffie en wandelen terug naar de camping. Maandagmorgen vroeg op want Sjoerd heef gezien dat er een “Battery World” om de hoek zit.  Even later komt hij met iemand van de zaak de hoek om met een accu en een tas gereedschap. De man plaatst de accu en Sjoerd loopt met hem terug. Onbekend is van  welk merk de oude accu was. Volgens de verkoper niet geschikt voor onder een motorkap. Er is nu 1 geplaatst van het merk Century (deepcycle), moet goed zijn, de naam klinkt ons tenminste bekend in de oren.

Op 20 december volgen we de Murray River verder richting Renmark. We hebben gehoord dat er aan de Sturt Hwy sinds enige dagen een felle brand woedt. Het is de vraag of we er langs kunnen. We zien geen borden met afsluiting of i.d. en wagen het erop. Op een gegeven moment zien we mensen van de brandweer  bezig met nablussen . Wij kunnen gewoon doorrijden. Dat is niet zo als we bij de grens komen van de staat Zuid Australië. Vanuit iedere staat mag je geen groente en fruit meenemen naar Zuid Australië. Wij hebben er deze keer rekening mee gehouden en hebben niets bij ons. Het zal ons niet weer overkomen dat we alles de container in moeten kieperen.  Een eindje verder worden we door een pilotcar de berm in gedirigeerd. Er komen ons twee vrachtwagens tegemoet. De vracht bestaat uit  enorme silo’s. Hier wil je wel even een stap voor opzij doen. Renmark is een mooie plaats. In een park aan de rivier gaan we lunchen. Naast de te huren woonboten ligt er ook een boot die met  afval is opgebouwd.   Aan de boot hangt een bordje voor een bijdrage als je een foto van de boot maakt.  Wij maken een foto maar laten de bijdrage achterwege. Waarschijnlijk wordt het ingepikt door de slungelige jongens die op een afstandje in het gras liggen en de mensen nauwlettend in het oog houden.

We willen gaan kamperen in het Murray River Nat. Park en gaan naar het informatie centrum in Loxton. Hier vertelt de mevrouw ons dat kamperen in het Nat.Park niet mogelijk is, vanwege overstroming. Ze checkt het nog even en ze somt de gesloten campings op. In Loxton zelf kunnen we terecht op een camping even buiten het dorp. Ook hier is de Murray River buiten haar oevers getreden en krijgen we een plek op een hoger gelegen gedeelte waar een gebouw staat met douche- en wasruimtes. Tevens kun je er gebruik maken van de bbq’s. In het lager gelegen terrein staat een campingkeuken, evenals een gebouw met  douche- en wasruimtes en de te huren huisjes (cabins). Alle gebouwen staan in het water. Af en toe zie je iemand in een kano  kris kras  tussen de gebouwen doorvaren. Het is de tweede keer in 20 jaar dat de camping gedeeltelijk onder water staat. De inwoners van Loxton zijn er wel een beetje bekend mee want van mei 1956  tot januari 1957 steeg de Murray River tot  extreme hoogte. Het waterpeil bij Loxton steeg naar 7.42 meter, met alle gevolgen van dien. Af en toe wandelen we naar het dorp. De wandelroute ernaar toe staat onder water. In het dorp vinden we The Village-historisch Loxton,  The Pines  Loxtons historisch House and Garden.  Het huis is gebouwd van zandsteen, helaas is de tuin van 2000 m2 een teleurstelling. Zo te zien wordt er niet veel meer aan gedaan. Ik heb het lang uitgesteld maar moet toch eindelijk eens naar de kapper wil ik er met kerst  een beetje voordelig opstaan. Na 2 kappers gevraagd te hebben of ze tijd hebben, het is immers vlak voor kerst, heb ik bij de 3e beet. Het is een drukke tante, maar ze heeft mijn haar goed geknipt en gekleurd. Zo kan ik wel weer 6 weken verder.

Wij wensen jullie prettige kerstdagen en alle goeds in 2017. Vanuit Mannum aan de Murray River in  Zuid Australië.

Op 23 december trekken we verder langs de Murray River. In Swann Reach zien we op de picknickplaats hetzelfde tafereel als overal; picknicktafels en overkappingen in het water. Eigenlijk wilden we hier op de camping gaan staan, maar het dorp spreekt ons niet zo aan. De vakantie drukte komt nu echt op gang en nemen we de gok om door te rijden naar Mannum. We steken de Murray over met de ferry en krijgen op de camping een mooie plek aan water.  In Loxton was geen wifi op de camping en hier maar voor 1 uur per dag. Schiet ook niet op. We doen snel nog wat inkopen, want 1e kerstdag is hier alles gesloten. Geen restaurant of winkel is open.  1e kerstdag ’s ochtends is het al  behoorlijk warm. We nemen brood mee voor de lunch en lopen naar het park bij de rivier. Het is hier lekker rustig met een heerlijke bries vanaf het water. De temperatuur stijgt naar 43 gr. C.!!!  De woonboten die je kunt huren noemen ze hier “houseboats”. Je kunt ze voor enkele dagen of weken huren en de Murray River op-of af varen.  Bij terugkeer op de camping komt Eunice, onze achter buurvrouw , ons ham en salade met kerstpudding brengen.  Een heerlijk kerstdiner. Aan 2e kerstdag doen ze hier niet. Het is dan “boxing day” . Veel mensen gaan dan op vakantie of ruilen de gekregen kadootjes. Het is minder warm en het regent die dag. Aan het eind van de middag vraag ik Eunice en haar vriend Graig om een borrel bij ons te komen drinken. Zij hebben bezoek van Graig zijn moeder en haar partner. Geen probleem zij komen ook mee. Uiteindelijk doen we alle etenswaren die we hebben bij elkaar. Graig zorgt voor een grote tafel en hebben we  op 2e kerstdag  nogmaals een gezellig  etentje met wijn en voor de “blokes” iets te veel bier. De volgende dag pakken we op. We willen nog even afscheid nemen van Eunice en Graig maar ze liggen nog op een oor. Dan maar een briefje door de opening van de voortent schuiven.

_______________________________________________________________________________________________

MT.BARKER/HAHNDORF/ADELAIDE

Het is de bedoeling om naar Hahndorf te gaan, een gezellig dorp met een Duits karakter en leuke winkeltjes. Als we aankomen weten we niet wat we zien. Ten eerste: we komen met de auto in een lange file terecht en ten tweede: zoveel mensen die achter elkaar aanschuifelen voorbij de winkeltjes, retaurantjes enz. We kijken elkaar aan en denken beide hetzelfde. Doorrrijden en snel!

En zo komen we in Mt.Barker terecht. Mt. Barker is ontstaan als een pleisterplaats van langskomende postkoetsen. De camping ligt dicht bij het dorp en een winkelcentrum. De tweede dag zien we dat een aantal kampeerders hun luifel optrekken en alle schermen en los staande atributen oppakken. Goh denken we dan gaan ze morgen op tijd weg waarschijnlijk. Niet lang daarna  komt de campingbaas langs om de kampeerders te waarschuwen voor een naderende storm met onweer en regen. Wij bergen de tafels en stoelen op en trekken de luifel op. De waarschuwing was niet overbodig. Een stormachtig wind blaast over de camping en tegen de morgen heel veel regen. De wind is dan wat gaan liggen, maar hier en daar hoor je  de takken van bomen afkraken.  Achteraf blijkt dat alles gelukkig goed gegaan is. Een dag later is er live muziek op de camping. Zitjes staan  klaar onder een grote partytent met diverse hapjes.  We genieten van de gezelligheid en gaan terug naar ons bakje. Een paar plaatsen verder is een prachtige caravan komen te staan. Een Airstreamer, type Silver-Bullit. Dichtbij de receptie  kunnen we goed gebruik maken van internet en maken we een inhaalslag met de website.

Voordat we Mt. Barker verlaten gaan we eerst nog langs de supermarkt. Wat ons opvalt in de supermarkten is dat er zoveel gluten vrije produkten aangeboden worden. Ik moet er op letten anders heb ik weer een glutenvrij produkt  gekocht. Bij AH staan deze produkten vaak bij elkaar, maar hier hebben ze van bijna ieder produkt ook een gluten vrije in hetzelfde schap staan.

Sjoerd heeft er niets mee, maar ik wil graag over Hahndorf naar McLaren Vale. In alle vroegte parkeren we de auto en gaan er koffiedrinken. Wij nemen er een lekkere apfelstrudel bij. We zijn ten slotte in Hahndorf. Het dorp heeft zijn Duitse karakter weten te behouden. In diverse winkeltjes worden Duitse produkten aangeboden. Ook in de restaurants zie je op de menukaart bratwurst mit sauerkraut, schweinebrat enz. Een duo, gekleed in Duitse kleding, maakt met de Duitse schlagers  het geheel compleet.  Jaarlijks worden hier nog  twee festivals gehouden: in januari het Schutzenfest en in november het Blumenfest.

Op oudejaarsdag arriveren we in McLaren Vale. Het is druk  op de camping, veel mensen hebben nu vakantie. De geur van de oliebollen thuis, maakt hier plaats voor de geur van bbq vlees. Geef mij de oliebollen maar. Ik heb nog stille hoop dat iemand een paar in de vriezer heeft liggen. In maart smaken ze ook nog wel! De avond verloopt zeer rustig. Geen geknal. Om 12 uur wordt er op een open terrein dicht bij de camping vuurwerk afgestoken. Vanuit ons bed kunnen we het goed zien. Toch nog een beetje oud- en nieuw gevoel.

1 januari verloopt geruisloos, geen geluid van nieuwjaarswensen. Het is 18 gr. C. een beetje fris. Wij gaan aan de wandel naar het informatiecentrum. Er loopt een mooi wandelpad dwars door de wijnvelden. Langs het pad bloeien mooie paarse bloemen, we denken eerst het zijn bloeiende distels, maar wanneer we beter kijken lijken het artisjokken. Buiten de informatie over de omgeving wordt er ook veel aandacht besteedt aan het promoten van de wijn uit de omgeving. Op de terugweg nemen we de hoofdstraat. Behalve een paar restaurants is er niets open. Morgen nog maar even een voorraadje ophalen.

Voordat we naar Adelaide  gaan, rijden we nog langs het huis van Jan en Annie, oude vrienden van ons uit het vorige reis-tijdperk, in Australië. We weten dat het huis verkocht is en dat Jan waarschijnlijk is overleden, maar van Annie geen enkel spoor. Ook bij het postkantoor in het dorp weten ze van niets. Jammer we hadden ze nog graag ontmoet. In Het Cleland Conservation Park gaan we lunchen en dalen via Mt. Lofty af naar Adelaide. Aan de River Torrens hebben ze nog een plekje voor ons op de camping.

Het is de bedoeling om naar vrienden, Rodger en Chris in Napperby te gaan. Napperby ligt ongeveer 200 km. t.n.v. Adelaide, maar we krijgen een telefoontje dat Roger ziek is en momenteel geen bezoek kan ontvangen. Over een week begint hier de Tour Down Under. Een UCI World Tour evenement, een meerdaagse wielerwedstrijd voor de profs, zowel dames als heren. Wij besluiten om voorafgaand aan het evenement de Barossa- en Clare Valley te bezoeken.

_______________________________________________________________________________________________

BAROSSA VALLEY/CLARE VALLEY

Via Adelaide Hills rijden we naar het noorden. Het is inmiddels 10 januari, maar de mijnwerker in Kapunda staat nog  steeds in zijn kerstgewaad. In Nuriootpa draaien we het kampeerterrein op, waar het zeer rustig is.  De volgende dag wordt het iets drukker, want de komende week wordt er een cricket tournooi voor de jeugd gehouden.

De weg naar Burra leidt ons door een droog dor landschap De graanvelden zijn leeg en geen kip op de weg. Het verbaast ons niet dat we Worlds End Reserve bereiken. Hoewel je hier kunt  kamperen, rijden we terug naar de hoofdweg en komen rond de middag aan in Burra. Burra ligt genesteld in de Bald Hils Range Het is een van de oudste mijnstadjes van Australië. In 1845 werd hier een rijke koperader gevonden. In de mijnen werd ruim dertig jaar lang door voornamelijk Britse en Duitse mijnwerkers gewerkt. In 1877 werken de werkzaamheden in de mijnen gestaakt. In 1970 werden de mijnen weer geopend, totdat ze in 1981 opnieuw gesloten werden. Bij het informatiecentrum kopen we het zogenaamde Burra Passport. We krijgen een gidsje en een sleutel mee, deze geeft toegang tot enkele gebouwen. Nadat we ons geinstalleerd hebben op de camping gaan we gelijk op pad. Op korte afstand bevinden zich twee overgebleven Dugouts, ondergrondse woningen die vanwege de woningnood in de kleigrond langs Burra Creek werden uitgegraven. Rond 1850 leefden bijna 2000 mensen in dit soort verblijven. In de Miners Cottages aan de Paxton Street woonden de mijnwerkers uit Cornwell. Het is moeilijk voor te stellen dat gezinnen met een hele reeks kinderen in de woningen gehuisvest waren. Een van de huisjes is ingericht in de stijl uit die tijd. Vervolgens gaan we naar de Unicorn Brewery Cellars, deze werd gebouwd in 1873 en gesloten in 1902 vanwege nieuwe wettelijke licenties.

De volgende dag doen we de rest van de route. Van de Burra Smelting Works Site is weinig meer over dan ruïnes en ovenrestanten.  Van het dorp Hampton staan nog enkele ruïnes van huizen. Het dorp was opgezet in de Engelse stijl en bevatte 30 mijnwerkers huisjes en een Bible Christian kapel. De laatste bewoners vertrokken in 1960. De Redruth Goal gebouwd in 1856 bezoeken we daarna. De gevangenis bood onderdak aan de direkteur, de gevangenisbewaarders en 30 gevangenen.   In 1894 werd het gesloten en gerenoveerd. Het gebouw kreeg toen de funktie als heropvoedings onderkomen voor meisjes en uiteindelijk gesloten in 1922. In de vijftig-zestiger jaren kreeg het de funktie van een dancing. Uit de wijde omgeving kwam de jeugd hier naartoe. In Burra werd een tweetal mijnen geëxploiteerd, de Burra Monster Mine en de Bon Accord Mine. De Monster Mine was de rijkste van de twee. Op het terrein van de mijn bevinden zich het kruitmagazijn, Morphett’s Engine House en de oude mijnschacht. Na de lunch vertrekken we naar Clare, het mekka op wijngebied in de Clare Valley.

Na enkele dagen vertrekken we uit Clare. Het is een mooie rustige weg naar Mintaro. Het kleine dorpje staat onder bescherming van de National Trust. Het ontstond halverwege de 19e eeuw, doordat de plek voor de karavanen die vanaf de mijnen in Burra naar de kust reisden, vanwege een waterbron een goede pleisterplaats was.

In de brochure van Clare Valley staat een advertentie van Claymore wijnen. Hoe de wijn smaakt weten we niet maar we vinden de etiketten zo mooi.  Nu we toch in de buurt zijn, gaan we even naar binnen. Een aardige dame heet ons welkom en legt ons e.e.a. uit over de aangeboden wijn. Wij kiezen voor het etiket “Purple Rain”.We maken bij het afrekenen nog een praatje en zij vraagt ons waar we vandaan komen. Dutch, vraagt ze?  Haar naam is Chrissie Van der Jeugd en zij is  hier verkoop manager.  Haar ouders emigreerden in de vijftiger jaren naar Australië. Wij vertellen over onze reizen in Australië en ze vraagt ons wat we nu het leukste vinden. Dat is moeilijk te zeggen, maar de afgelegen gebieden hebben wel onze voorkeur. We nemen afscheid en nemen buiten nog een foto. Als we bijna wegrijden komt Chrissie aangehold. We stappen uit en ze zegt als jullie zo van “remote” houden nodig ik jullie uit om een keer bij mij langs te komen. Ik woon zeer afgelegen  enkele uren rijden ten noorden van Burra. Wij krijgen haar telefoonnummer en haar email adres. We maken nog een foto en rijden weg.  Het zal deze reis niet meer worden, maar bezoeken zullen we haar zeker.

_______________________________________________________________________________________________

TOUR DOWN UNDER

Het is 14 januari als we weer op de camping in Adelaide arriveren. Vandaag begint voor de dames de Tour Down Under!!De Tour Down Under is een meerdaagse  wielerwedstrijd in en om Adelaide. In het centrum van Adelaide op Victoria Square is de Tour Village opgezet met stands met de nieuwste fietsen, onderdelen, kleding, eten en drinken en grote tv schermen. We gaan er ’s middags naartoe en vergapen ons aan de mooie fietsen en genieten van de sfeer. Sjoerd maakt nog even een praatje met Koen de Kort, een aardige vent. Om half zeven begint de ploegenpresentatie zowel van de  mannen als de dames. Bij de dames rijden o.a. Kirsten Wild, Janneke Ensing,  Annemiek van Vleuten en Keyle Watereus mee.  Bij de heren zien we Wilco Kelderman, Danny van Poppel, Tom Jelte Slagter, Maurits Lammertink, Robert Geesink, Koen de Kort, Koen Bouwman, Daan Olivier en Lennaert Hofstede. Zeer populair is Peter Sagan. Na de presentatie volgt het openingsconcert met  de rockband “The Birds of Tokyo”. Populair in Australie, maar het is niet onze muziek en nemen we de bus terug naar de camping.

De dames rijden vandaag  de tweede etappe, een criterium in het Victoria Park.  Hierna komen de mannen nog aan bod. Voor hen is het een opwarmingsrondje want het criterium  telt niet mee voor de uitslag van Tour Down Under. In het begin is er een vluchter maar voor de rest een compact peleton.

Vandaag 16 januari rijden de dames de derde etappe van Tanunda naar Lyndoch. De camping is hutje mutje vol en natuurlijk veel wielrenners. Het verbaast ons dat veel wielrenners hier zo nonchalant met hun fiets omgaan. Vaak staat de fiets niet op slot of heel summier, terwijl er toch wel dure fietsen bij staan. Sjoerd raakt aan de praat met onze overburen, hij is ook wielrenner en zegt tegen Sjoerd dat hij zijn fiets wel even kan lenen met helm en schoenen. We hebben onze fietskleding bij ons en in een mum van tijd rijdt hij weg op de geleende fiets. Toch nog even het gevoel gehad! John en Teresia, onze overburen verkassen morgen naar McLaren Vale en komen  nog even bij ons langs om te borrelen.

17 januari, vandaag gaan de mannen los. Een etappe van Unley naar Lyndoch, 145 km.  Deze etappe wordt gewonnen door Caleb Ewan, een Australier. De dames rijden vandaag  de laatste etappe, wederom een criterium in het Victoria Park. Kirsten Wild is deze keer de winnares. Hierna volgt de prijsuitreiking en de huldiging van de dames overall; 1 Amanda Spratt 2. Janneke Ensing en op de derde plaats Kirsten Wild. De Nederlandse dames hebben het voortreffelijk gedaan!

De 2e etappe van de heren gaat van Stirling naar Paracombe, 148 km. Deze wordt gewonnen door Richie Port. Hij komt van Tasmanië.

De derde etappe  start vanuit Glenelg naar Victor Harbor. Wij gaan met de tram naar Glenelg. Het is er een drukte van belang. Als de meute weg is gaan wij er koffie drinken. Het is leuk om weer in Glenelg terug te zijn. We zijn hier vaak naartoe gewandeld toen we op West Beach kampeerden. Na de lunch nemen we de tram terug naar het centrum en horen dat de sprinter Caleb Ewan opnieuw heeft gewonnen.

De vierde etappe volgen we via het scherm in Tour Down Under Village. Het is erg warm, maar de voorzieningen zijn goed. Je kunt er heerlijk onder de parasols zitten en aan eten en drinken geen gebrek. Ook vandaag is Caleb Ewan de winnaar.

De etappe van 21 januari gaat van McLaren Vale naar Willunga. Wij gaan er met de auto naartoe, want het is een etappe waar je de renners vaak voorbij ziet komen met de finish op Willunga Hill. We hebben een mooi plekje waar we kunnen zitten op een muurtje bij de pub. Als de reklame caravaan voorbij is volgen al gauw de renners . We zitten bij een bocht waar ze vijf keer langs komen. Na de derde keer gaan we Willunga Hill op. Een keer gaan ze over Willunga Hill en de tweede keer is de finish op de top. Wij hebben ondertussen John en Teresia  ontmoet en zij lopen met ons de berg op. (400 mtr. hoog met een stijgingspercentage  van iets meer dan 10%). Richie Port komt als eerste aan met 24 seconden voorsprong .

 Etappe 6 is een criterium van 90 km. in het centrum van Adelaïde. Het begint om 13.30 uur. Ook deze etappe wordt gewonnen door Caleb Ewan, terwijl Sagan als tweede over de streep gaat. De einduitslag van deze Tour Down Under is: 1. Richie Port, 2. Esteban Chaves en 3. Jay McCarthy. Robert Geesink eindigde op de achtste plaats in deze Tour Down Under  en Wilco Kelderman werd negende.  Thomas de Gendt uit België wint de bergtrui. Met Craig en Eunice drinken we daarna nog iets in de Tour Down Under Village. Het was leuk om zo iets een keer mee te maken.

_______________________________________________________________________________________________

CHRISTIES BEACH-GOOLWA

Het is maandag 23 januari als de camping leeg stroomt. Wij rijden naar Christies Beach ten zuiden  van Adelaide. Onderweg daar naartoe begint het te regenen. ’s Avonds rond zeven uur is het droog en kunnen we weer buiten zitten eten.

Dankzij onze vriendin Willi Carney uit Eaglehawk hebben we een telefoonnummer van John van Halm, de oudste zoon van Jan en Annie (foto 2007)van Halm.  Wij bellen John, hij weet nog wie we zijn. Hij vertelt ons dat zijn vader Jan (foto 2007)in 2014 is overleden en dat zijn moeder Annie bij hem om de hoek woont. Van deze lieve mensen hebben we altijd veel steun en advies gehad. Wij krijgen haar telefoonnummer en bellen haar enige dagen later. Zoon John heeft haar al op de hoogte gebracht en maken we gelijk een afspraak om langs te komen. Het weerzien is als vanouds, alsof er geen zeven jaar tussen heeft gezeten. Annie vertelt dat Jan zijn gezondheid snel achteruit ging en dat ze hun huis in Kangarilla hebben verkocht. Ze hebben samen nog enige maanden op het nieuwe adres gewoond, waarna Jan is opgenomen in een verpleegtehuis en daar is overleden. Annie wordt deze maand 86 jaar. Ze heeft wat gezondheids problemen, maar is helder van geest! Wij halen  veel herinneringen op. Laat in de middag nemen we afscheid en spreken af om contact te houden.

Donderdag 26 januari arriveren we in Victor Harbor. Het is Australian Day en voor de meeste mensen een vrije dag. Zoals ook bij ons het geval is koppelen veel mensen een vrije dag erbij aan en hebben ze een lang weekend. Wij krijgen op de camping een plek toegewezen op een groot veld.  Onze naaste buren zijn een grote groep mensen,  caravan, tenten en honden. Tot vijf uur is er niets aan de hand, maar dan begint het feest met de muziek hard aan.  Wij horen het een uur aan waarna Sjoerd naar de receptie  loopt om zijn beklag te doen. Helaas de receptie is om vijf uur  dicht. Wij verhuizen naar het gedeelte  waar geen elektriciteit is  om daar de nacht door te brengen. De volgende ochtend krijgen we een nieuwe plek waar het heerlijk vertoeven is. De campingbeheerder vertelt ons later dat de lawaaischoppers een waarschuwing hebben gekregen.

De plaats Victor Harbor onstond door de walvisvaart. In de jaren dertig van de 19e eeuw bezat Victor Harbor drie walvisstations. Hun prooi was de zuidkaper, een trage walvis die vanwege zijn baleinen en   hoge vetgehalte aantrekkelijke handelswaar was. Voor de kust ligt Granite Island dat door een jetty met het vaste land verbonden wordt. In plaats van een ritje met de paardentram gaan wij te voet naar het eiland en wandelen het eiland rond.  Op zaterdagochtend bezoeken we de wekelijkse markt. Het is niet groot maar wel gezellig.  Kraampjes met eigen gemaakte produkten zoals jam en honing, groente, kleding enz. Een zanger met een mooie stem verhoogt de gemoedelijke sfeer  hier op het marktterrein.  Tussen de middag zijn de terrassen vol en ook wij besluiten hier te gaan lunchen. Aan zee wordt er door ons zeker vis gegeten, ook vandaag! Flathead, heerlijk!!!!

Via Goolwa rijden we langs de kust naar het zuiden. In de tijd dat de Murray River druk bevaren werd door radarboten was Goolwa een belangrijke haven, omdat de plaats aan de monding van de rivier, bij Lake Alexandra ligt.  De eerste spoorbaan in Zuid Australië werd aangelegd tussen  Goolwa en Port Elliot, omdat oceaanschepen teveel diepgang hadden om Goolwa te bereiken. De spoorlijn werd al snel doorgetrokken tot Victor Harbor, maar toen de lijn in de andere richting tot aan Adelaïde werd uitgebreid , verloor Goolwa zijn betekenis als havenplaats.

_______________________________________________________________________________________________

MENINGIE-PORT FAIRY

Via kleine weggetjes rijden we door een veeteelt gebied met afgelegen boerderijen.  Af en toe zien we een glimp van Lake Alexandrina tot we Wellington bereiken, waar we met het pondje de Murray River oversteken.  We gaan verder naar het zuiden . In Meningie kamperen we aan de oever van  Lake Albert. Het is een lieflijk vakantie dorpje met ongeveer  1200 inwoners. Vanuit Meningie  rijden we de Scenic Lake Albert Drive door het Coorong National Park.  De Coorong is een 145 km. lange strook van achter elkaar liggende zoutwaterlagunes, die gevoed worden door de Murray River. Het water wordt van de oceaan gescheiden door witte duinen van het Younghusband Peninsula. De Coorong is een vogelparadijs waar meer dan driehonderd soorten in de tea-trees en de accaia’s of langs het water leven.  De route die we rijden is  gedeeltelijk alleen voor 4wheel drive geschikt. De afslag naar Long Point gaat over van  asfalt in gravel. De Point biedt ons een mooi uitzicht over de Coorong. Naar Mark Point wordt het menens en moeten we overschakelen op 4wheel drive. Via de Kartoo Road bereiken we Mark Point Windmill.  Hier staat een windmolen  met een  gerestaureerde vee-drinkplaats en pomp. Tussen 1880 en 1890 trokken kuddes vee langs de Coorong naar Victoria en werden  hier voorzien van zoet drinkwater.  We komen weer op asfalt en brengen nog een bezoekje aan het dorpje Raukkan. Van oudsher woonden hier aboriginals. Het plaatselijke museum naast de gerestaureerde kerk  is gesloten.  Terug op de camping zien we onze nieuwe buren. Het zijn drie personen, waarschijnlijk Japanners, die zich even vergist hebben in de grote van het campertje.  Als ze gaan slapen staan hun drie grote koffers buiten.

Ongeveer 200 km ten zuiden van Meningie ligt Robe. Het is een gemoedelijk vissersplaatsje, met veel restaurantjes en winkels.Terwijl ik bij de kapper zit wandelt Sjoerd naar de jachthaven. Bij de kapper geven ze me een tip waar je het beste vis kunt gaan eten. Als ik van de kapper kom lopen we gelijk door naar het restaurant om te gaan lunchen. We eten flake (vis) en nemen daarna nog een ijsje bij de ice-creambar. Robe was in de dagen van de goudvondsten de haven waar de Chinese avonturiers aan land gingen. Ze waren op weg naar de goudvelden in Victoria , maar Chinezen moesten in die staat aankomstbelasting betalen. Ze hielden de tien pond liever in hun eigen zak en verkozen de lange, barre tocht vanuit de walvishaven Robe. Onze buren op de camping maken ons attent op een winkel waar dagelijks verse vis wordt verkocht. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. We gaan er naartoe en kopen Queen Snapper. Bakken in een beetje boter…..heerlijk!! Enige dagen later halen we Boarfish, verrukkelijk!! Maar hopen dat we in de volgende plaatsen langs de kust nog een paar van deze adressen weten te vinden.

We rijden verder langs de kust en doen Beachport aan. De lange pier van 772 meter lang strekt zich uit in het water van de Rivoli Bay. Een uitstekende plaats voor hengelaars, wandelaars of om te gaan zwemmen. Na de koffie rijden we hier de Bowman Scenic Drive. Een route met mooie uitzichten op de Zuidelijke Oceaan.

De weg naar Mount Gambier voert ons door een landbouw gebied afgewisseld met uitgestrekte naaldboom plantages. Het rijke landbouwgebied en de houtindustrie zijn hier belangrijke werkgevers. Mount Gambier ligt tegen de helling van de gelijknamige uitgebluste vulkaan. De vulkaan heeft drie kraters, elk gevuld met een meer. Het populairste meer is het Blue Lake, dat in de zomer een diepblauwe kleur heeft, maar rond maart een grijze tint krijgt. Een dag later lopen we rond het meer. De kleur is inderdaad diep-blauw. Jammer dat het geen zonnige dag is want dan zou de kleur meer naar turquoise gaan. Aan de rand van de stad bezoeken we Umpherston Sinkhole, ook bekend als de “sunken garden”. Een tuin aangelegd in een zinkgat, ontstaan door het instorten van een grot in de limestone. Via een pad naar beneden heb je op verschillende platforms een mooi zicht op de prachtig aangelegde tuin. Een andere “sunken garden” is Cave Gardens. Het ligt in het centrum van de stad. Helaas is deze tuin enigszins in verval geraakt. Veel oude gebouwen in de stad zijn gebouwd van limestone. De bedoeling is om hier nog even rond te kijken, maar het is zo warm dat we de stad uitrijden naar Valley Lake. Het is een prachtig aangelegd recreatiegebied. Helaas mag je er niet zwemmen. Het meertje is voor waterskiers en snelle waterscooters.

Via Nelson rijden we naar Portland, inmiddels rijden we in Victoria en hebben geen fruitcontrole gehad. Zou het hier afgeschaft zijn? In Portland waar we boodschappen doen, nemen we nog een kijkje in de haven. Op een afstand bekijken we de werkzaamheden die hier verricht worden. Vooral het lossen van de grote vrachtwagens is geweldig om naar te kijken. Er wordt o.a.hout, houtsnippers en wol verscheept. Inmiddels hebben we de lunch al enige tijd achter de rug en wordt het tijd om een camping te gaan zoeken. Het is weekend en is het in de regel wat drukker dan in de week.

Het dorp Narrawong en de camping liggen aan de monding van de Surrey River. Het is weekend en komen er veel kampeerders om te gaan vissen. Via een loopbrug en een pad door de duinen kom je aan zee. Op het strand is het vrij rustig, waar we veel hinder van hebben zijn de paardenvliegen! Hier noemen ze deze vliegen Marchfly’s. Op een ochtend, terwijl we zitten te ontbijten, schiet er een koala onder onze auto door en verdwijnt in de struiken. Na enig zoeken zien we het beestje zitten in een struik achter de auto. Het lijken zulke knuffelbeestjes, maar ze hebben enorme nagels aan hun poten. Iedereen komt even kijken zodat het beest het wel voor gezien houdt en in een boom verdwijnt en naar het uiterste topje klimt. Als we vertrekken uit Narrawong is het koud en winderig.

Ook in Port Fairy onze volgende pleisterplaats is het koud en veel wind. Het is moeilijk voor te stellen dat Port Fairy, een kleine vissershaven aan de monding van de rivier de Moyne eens een van de grootste havens van Australië was. Tegenwoordig leeft een groot deel van de bevolking van de visvangst en het toerisme. Als we de plaats binnenrijden is er juist een optocht aan de gang. Naderhand horen we dat er dit weekend een Jazz Festival wordt gehouden. We vrezen dat de campings vol zullen zijn, maar dat valt mee. In het centrum staat een podium waar om het uur een band optreedt. De muziek is enerzijds jazz, anderzijds dixieland-achtig. Het is wel leuk om even te luisteren, maar we zijn niet van die jazz-liefhebbers dat we er kaarten voor kopen. Voor de mensen die kaarten hebben gekocht zijn er optredens in diverse gebouwen. We horen van onze buren op de camping dat ze hier ieder jaar naartoe komen. Op zaterdag doen we boodschappen en gaan naar de markt. Het is een grote markt met veel gevarieerde koopwaar en eettenten. Mede door het Jazz Festival is het een gezellige sfeer in Port Fairy. Aan het einde van de middag lopen we over het bijna lege marktterrein terug naar de auto. Een marktkoopman vraagt of we uit Duitsland komen. We schudden ons hoofd en vertellen de man dat we uit Nederland komen. Nederlanders zijn goede kooplui zegt hij, maar…… het moet wel goedkoop zijn! Ook hier is dat al bekend. Bijna vijftig jaar geleden zeiden ze tegen ons in Italië: nicht kaufen nur gucken! Zondag, de laatste dag van het festival lopen we naar de jachthaven. De zon schijnt en het is er aangenaam. Dat vindt ook een zeeleeuw die op de kade ligt. We lopen door naar Fort and Battery Hill. De versterkingen en de kanonnen werden rond 1860 aangebracht. Op de terugweg zien we op het marktterrein prachtige oude motoren staan. Sjoerd kennende als motorliefhebber kunnen we hier niet voorbij lopen, een hele rij oude Indians. Terug bij de muziektent merken we dat er niet veel belangstelling is om te luisteren. Jammer, maar het komt door de gure wind. Wij houden het ook voor gezien en lopen terug naar de camping. Onderweg kruist bij de Big4 camping een bijzondere caravan met auto onze weg. Ze dateren beide uit de jaren vijftig.

_______________________________________________________________________________________________

GREAT OCEAN ROAD

Het is dinsdag 14 februari als we de Great Ocean Road oprijden. De 285 km. lange populaire kustweg loopt van Torquay naar Warrnambool. Dat de route van internationale allure is blijkt wel uit de hoeveelheid toeristen die de weg gevonden hebben. In Peterborough staan we naast Nederlanders op de camping. Zij verblijven twee maanden in Australïe en reizen richting Melbourne om daarna over te steken naar Tasmanïe. Als we de volgende ochtend op pad gaan is het nog rustig op de weg, echter op de parkeerplaatsen bij de uitzicht punten staan al veel auto’s. Wij bezoeken The Arch en Loch Ard Gorge. Na de lunch in Port Campbell rijden we door naar de Twaalf Apostelen. Het is een mooi natuurverschijnsel, rotsen die vlak bij de kust uit het water steken. Eerlijk gezegd weet ik niet wat ze allemaal meetellen, maar twaalf zijn er in ieder geval niet meer, hooguit zes. Het is inmiddels wel erg toeristisch geworden. Tussen de vele Aziatische toeristen komen we onze “buren” uit Amsterdam nog tegen. In Princetown kamperen we bij een “oval”. Een terrein waar evenementen van het dorp worden gehouden. Eerder kon je op deze plaatsen gratis kamperen. Voor de overnachting betalen we nu $25,- , only cash! Aan het einde van de middag wordt het steeds drukker op het terrein. Een viertal dames parkeert een enorme camper naast ons. Als ze vinden dat ze waterpas staan komen er aan weerszijden uitbreidingen van de camper naar buiten die op een haar na onze auto raken. Toch een beetje te dichtbij gaan staan. Een beheerder van het terrein vertelt ze waar ze moeten gaan staan voor de privacy van ons en hunzelf. Ook weer geregeld. In de velden voor ons zijn kangoeroes groot en klein een vermakelijk gezicht. De manier waarop ze met elkaar vechten, zich op de rug of borst krabben en nieuwsgierig rondkijken als ze een vreemde beweging zien of geluid horen. In de ochtend scharrelen ze rond de auto’s en caravans.

Bij Lavers Hill stoppen we even om koffie te gaan drinken en rond te kijken. Ongeveer tien jaar geleden ontmoeten we tijdens onze fietstocht Jan en Annie hier voor de eerste keer. Het is geen officiële camping maar wij mochten er toen onze tent opzetten en Jan en Annie stonden er met hun caravan. We maakten een praatje met elkaar en hebben toen gezamenlijk in het restaurant gegeten. Toen zei Jan; “Als je ooit weer in Australïe komt en je hebt hulp nodig, bel ons dan”. En zo gezegd, zo gedaan.

We verlaten Lavers Hill en de Great Ocean Road en rijden Great Otway National Park in. De dichtbeboste hellingen van de Otway Ranges lopen uit in uitgestrekte stranden en steile kliffen. Het gebied is lange tijd een belangrijke houtleverancier geweest. In de 19e eeuw werd het hout in Ballarat gebruikt bij het opwekken van de energie voor de goudmijnen. Later was het hout zeer gewild bij huizenbouwers. De torenhoge “ mountain ash” met zijn witte stam (een eucalyptus) groeit hier veelvuldig. Het is de op een na hoogste boomsoort ter wereld, alleen de Californische redwood is hoger. Wij maken een wandeling naar de Triplet en de Little Air Falls. Hoewel de watervallen niet spectaculair zijn is de wandeling er naartoe prachtig. Onderweg zien we nog een slak, de Black Otway Snail, die nergens ter wereld voorkomt alleen in Great Otway National Park. Vanaf Beechforest rijden we via een zeer bochtige terug naar de Great Ocean Road waar we overnachten op de camping in Apollo Bay.

Apollo Bay is een schilderachtig dorp aan de Great Ocean Road. Van oudsher is het een vissersdorp en tegenwoordig een populaire badplaats. Het is nog steeds koud als we na de lunch het dorp inlopen om een paar boodschappen te halen. We vallen weer met de neus in de boter, want wat is er gaande? Het Apollo Bay Seafood & Local Produce Festival! De entree is $ 5,— p.p. Het is nu afwachten wat ze ons te bieden hebben. Op het terrein staat een grote tent met zitplaatsen waar diverse bands optreden afgewisseld met kook demonstraties. De kookdemonstratie kun je op grote tv screens volgen. Buiten zijn diverse stands met vis en visgerechten, zoals paella enz. Voor de kinderen is er een springkussen en een reuzenrad, terwijl een robot de kleintjes vermaakt. Als we een consumptie drinken zegt Sjoerd, als ik het goed heb zit daar Skippy (bijnaam), een hele goeie Australische wielrenner. Hij was op z’n top in de jaren negentig. We kunnen eerst niet op z’n naam komen maar opeens schiet het me te binnen: Phil Anderson. Na enige tijd vraagt Sjoerd hem of hij inderdaad Phil Anderson is. Ja hoor zegt hij, dat ben ik, ik woon hier. Sjoerd vertelt dat we uit Nederland komen en hier rondreizen. Dat je uit Nederland komt kan ik wel horen zegt hij, aan het accent. De zon komt er nog even bij en we luisteren naar een paar bandjes op een klein podium buiten op het terrein. Het boodschappen halen laten we voor wat het is en maken van de gelegenheid gebruik hier maar te gaan eten. Terug op de camping gaan we gelijk binnen zitten, want het begint een beetje te miezeren. “s Nacht regent het pijpen stelen. We wachten ’s morgens tot het droog is en gaan opnieuw op pad om boodschappen te halen en misschien nog even naar het festival. We zijn de straat nog niet uit of het begint te regenen en zelfs hagel!!! We schuilen onder het enige boompje dat er staat, maar de plek om droog te blijven wordt steeds kleiner. Opeens schuift iemand een deur open en roept: come here, come in! We rennen er naartoe en een warm welkom met een brandende houtkachel wacht ons. Drie echtparen zitten juist aan het ontbijt. Het vakantiehuis is van een van de dames, wij moeten bij de houtkachel plaatsnemen om op te warmen. Ondertussen vragen ze ons het hemd van het lijf. Als het droog is vervolgen we onze weg, halen boodschappen en gaan terug naar de camping. Het is koud en nat. De volgende dag lezen we op de voorpagina van een krant dat het de koudste februari dag was sinds 2005. 13 gr. C!!

Het weer wordt iets beter als we op de camping neerstrijken in Kennett River. Het is er rustig en we mogen zelf een plek uitzoeken. De koala’s op de camping storen zich niet aan de kampeerders en eten en slapen ongestoord door. Af en toe zie je er een wandelen van de ene naar de andere boom. De prachtig gekleurde king parrots zijn brutaal en als je niet oppast gaan ze op je hoofd zitten. In tegenstelling tot de king parrot, is de kookaburra wat schuwer. Tegen de avond hoor je in de verte hun lach salvo’s. Het is inmiddels woensdag 22 februari en een prachtige zonnige dag. Het is bijna 30 gr. C., goed om naar het strand te gaan. We genieten van een lange strandwandeling en nemen een duik in het koele water van de oceaan. Je kunt het je bijna niet voorstellen maar vandaag na onze duik in het koele water is het tegen de avond tijd voor warme kleding. De mensen om ons heen vertellen dat het geen normaal weer is voor Australïe. Ook wij hadden het liever iets warmer gehad.