Reis maart 2007/juli 2007

 

 

_____________________________________________________________________________________
Onze vorige reis door het zuiden van Australie en Tasmanie heeft grote indruk op ons gemaakt. Australie heeft van alles wat te bieden, zodat we besloten hebben er nog eens terug te keren. Australie heeft een oppervlakte van 7,7 miljoen vierkante km. Het land is daarmee ongeveer even groot als de Verenigde Staten (zonder Alaska). We hebben dan ook na lang wikken en wegen besloten om de fietsen thuis te laten en per auto rond te gaan trekken. Evenals de vorige keer starten we vanuit Adelaide. In grote lijnen is onze planning om langs de zuidkust naar Perth te rijden.Vanuit hier langs de kust door de Kimberley in het noorden naar Darwin. Vanuit Darwin weer zuidwaarts via Alice Springs en Ayers Rock terug naar Adelaide. Omdat we The Northern Territory willen bezoeken hebben we voor de Australische herfst en winter gekozen. De beste reistijd in het noorden is van mei tm september. In het koele droge seizoen is dan de luchtvochtigheid het laagst en overdag aangename temperaturen. ’s Nachts kan de temperatuur dalen naar het vriespunt. Warme kleding zal dan geen overbodige luxe zijn.

• Adelaide naar Eyre Peninsula
• Via the Nullabor Plain naar W.A.
• The Golden Outback van W.A.
• The Great Southern, SouthWest and Perth
• The Coral Coast
• Pilbara
• Kimberley
• Northern Territory The Top End
• Northern Territory The Centre
• South Australia

_____________________________________________________________________________________

Onze trip

Vluchtschema: vertrek Schiphol op 18 maart 2007 om 19.15 uur; geplande aankomst in Adelaide op 20 maart 2007 lokale tijd 10.00 uur.

18 maart vertrekken we een uur later dan de bedoeling is vanaf Schiphol naar Londen. Op Heathrow (London) zetten we het op een lopen om het vliegtuig naar Sydney te halen, helaas vijf minuten te laat, vliegtuig gemist. Met een groep Schotse rugby supporters worden we ondergebracht in een hotel in een buitenwijk van Londen. Waar we bij aankomst om twee uur ’s nachts nog pizza met bier nuttigen. Wij gaan naar onze kamer, de Schotten blijven in de bar hangen, naar we later horen tot de volgende ochtend. We arriveren dus een dag later in Sydney en waar we al bang voor waren gebeurd; onze bagage is er niet. Na het invullen van de benodigde papieren is nu ook ons vliegtuig naar Adelaide al vertrokken. Een uur later vliegen we toch en surprise onze bagage is er ook al.

We worden afgehaald door Jan en Annie van Halm. Zij wonen ongeveer 35 km ten zuiden van Adelaide in Kangarilla. In de vijftiger jaren (vorige eeuw) zijn ze hier naar toe geemigreerd, Jan is hier destijds een garagebedrijf begonnen en Annie een zaak in 2e hands goederen. Sinds ze beide hun business van de hand hebben gedaan zijn ze veel gaan reizen over de wereld en vooral in Australie.Van hun ervaringen en tips met betrekking tot het reizen per auto in Australie kunnen we goed gebruik maken.

De auto (troopy) staat bij de van Halms en heeft nog enige aanpassingen nodig. Wanneer de auto voor een grote servicebeurt naar de Toyota dealer is maken we met Jan en Annie uitstapjes in de omgeving van Adelaide. Zo bezoeken we o.a. Hahndorf. Hier streken in 1839 Pruisische vluchtelingen neer. Het dorp heeft zijn duitse karakter weten te behouden. Je ziet er nog vakwerkhuizen en in diverse winkeltjes worden “Deutsche” etenswaren aangeboden. Onderweg naar de Barossa Valley rijden we door Springton. Hier staat een ongewone pionierswoning; in een enorme holle eucalyptusboom zijn Friedrich en Caroline Herbig hun huwelijksleven begonnen. Twee van hun zestien kinderen werden onder het bladerdak geboren. Rond 1840 vluchtte een lutheranengroep uit Silezie, om zo te ontsnappen aan de gruwelen van de vervolgingen vanwege hun godsdienst. Per schuit kwamen ze aan in Australie en streken neer in de Barossa Valley. Deze kolonisten beplanten de hellingen met wijnranken en zo groeide de streek uit tot een van de belangrijkste wijngebieden van Australie en inmiddels bekend over de hele wereld om zijn uitstekende wijnen. Bij een van de wijngaarden gaan we wijn proeven en nemen we ook een paar flessen mee. Als we later in een drankwinkel een fles rode wijn kopen van “Lindemann” blijkt dat het hier duurder is dan bij Appie Hein.

Voor een testrit met de auto maken wij een toer van enkele dagen over het schiereiland Yorke. Over de kustweg naar het zuiden zien we links de Golf St Vincent en rechts niets anders dan bouwland met hier en daar een groepje schapen. Wat ze eten weten we niet want het is hier zo droog als hop. We overnachten in Stansbury op een mooi plekje aan zee. Rond vier uur komt alles wat een hengel bezit naar het smalle strandje om zijn of haar geluk te beproeven. Diverse soorten vis worden er gevangen met als gevolg dat we enkele uren later bijna verstikken in de geur van de gebakken vis. Via Edithburg, een mooie vissersplaats, nu vooral bekend om zijn windmolenpark(el.energie) rijden we via dirtroads langs de kust naar het Innes Nat.Park. In het park leven meer dan honderd vogelsoorten waaronder ospreys en zeearenden, verder de emu en de western grey kangoeroe. Dolfijnen en walvissen passeren hier de kustlijn.Het landschap van Innes NP varieert van ruige kalksteenklippen tot ingesloten stranden en droge zoutmeren. Als we samen met veel motvlinders ’s avonds bij de gaslamp zitten te lezen staat er opeens een kangoeroe voor ons. Zo te zien is deze mensen gewend, want als we opstaan blijft ie ons alleen maar aanstaren. Zo stil als hij gekomen is verdwijnt het dier ook weer in de donkere nacht.

Op de terugweg naar Adelaide doen we nog de “Cupper Triangle” (koperen driehoek) aan. Het gebied waar vroeger koper gedolven is, werd begrensd door drie steden. In Moonta was de mijn, in Wallaroo de smelter en Kadina zorgde voor de service en toeleveringen. Veel mijnwerkers uit het Engelse Cornwall werkten hier. Veel huizen en kerken lijken uit de Engelse streek afkomstig. Het hoogtepunt van de koperwinning lag rond de eeuwwisseling, maar m.i.v. 1920 stegen de arbeidskosten sterk en de koperprijs daalde, waarop de kopermijnen werden gesloten. Onze testtoer levert op dat er nog een “zitbak” in de auto geplaatst moet worden. Jan last een frame en Sjoerd beplaat het met MDF en geeft het een kleurtje. Ook wordt er nog een zijluifel in Adelaide besteld. Na vier weken is het eindelijk zover dat we echt op reis gaan. We nemen afscheid van Jan en Annie en rijden naar Adelaide. We kopen nog een stuk schuimrubber voor de zitbak en onze trip kan beginnen.

_____________________________________________________________________________________

ADELAIDE NAAR EYRE PENINSULA

Na een koude nacht in Adelaide gaan we ’s morgens langs Snowy’s kampeerwinkel en kopen twee fleecedekens. Hierna brengen we nog een bezoekje aan Beth. We hebben haar en Roger vorig jaar ontmoet op Kangaroo Island. Ook bij Roger, hij woont 200 km ten noorden van Adelaide, worden we verwacht. Als we daar aankomen is hij reeds druk aan het kokkerellen. Even later zitten we onder het genot van een heerlijk glas wijn en een goede maaltijd bij te kletsen en luisteren naar de muziek van Tony Joe White. De volgende dag laat Roger ons de omgeving zien. Hij werkt als havenloods en heeft vrij vandaag. Vanwege het stormachtige weer komen er geen schepen binnen.
Wij vertrekken de dag erop naar Eyre Peninsula, gelegen tussen de Spencer Gulf en de Great Australian Bight. Vanaf Port Augusta rijden we naar het zuiden. Via Whyalla, waar we het informatiecentrum bezoeken, gaan we richting Cowell. Dit dorp claimt de beste jade ter wereld te verkopen. Wij besluiten in Lucky Bay te overnachten. De volgende dag gaan we verder naar Port Lincoln. Het landschap is wat eentonig, aan een kant zee en aan de andere kant akkerbouwland. Het laatste ziet er droog en dor uit. Het heeft hier in maanden niet geregend, de boeren smachten naar water op de uitgedroogde grond. De dorpen die we aan doen, o.a. Arno Bay en Port Neil lijken veel op elkaar. Het centrum is meestal bij het begin van de pier. Altijd bedrijvigheid van vissers , wandelende mensen en spelende kinderen.Verder brede straten en weinig verkeer. Buiten de dorpen staan vaak grote graansilo’s.

Omstreeks het middaguur bereiken we Port Lincoln, een stadje met 20.000 inwoners, met een mediterraan klimaat. Port Lincoln is uitgegroeid tot de grootste tonijnvissersplaats van Australie. Een geemigreerde Fransman vertelt ons nog dat hier veel Nederlanders wonen. We halen info over het nabijgelegen Lincoln Nat. Park. Over een dirtroad rijden we in het park naar Surfleet Cove, een eenvoudige camping aan zee met weinig kampeerders. Kangoeroes hoppen over de camping, pelikanen op het strand en prachtig gekleurde vogels, o.a. de Port Lincoln Parrot, in de bomen. Hier blijven we enkele dagen en genieten van het prachtige weer, de rust en de natuur om ons heen. Bij een caravan ongeveer vijftig meter van ons af breekt opeens lichte paniek uit. Terwijl de bewoners aan het strand waren is er een kanogeroe hun caravan binnen gehupt. Moeder en kinderen bonzen op de caravan en proberen zo het dier er uit te jagen. Terwijl moeders aan het bellen is, staat het dier opeens weer buiten en verdwijnt. Vanaf de camping volgen we nog de Surfleet Loopwalk, een korte wandelroute van 4.8 km.
Vanuit het Lincoln N.P. rijden we terug naar Port Lincoln. We vullen hier nog e.e.a. aan voor de honger en dorst en toeren op ons gemak naar Elliston aan de westkust van Eyre Peninsula. Een paar jaar geleden is hier nog een surfer omgekomen die werd aangevallen door een haai. In Venus Bay sturen we naar de pier waar vissers bezig zijn hun vangst van de dag schoon te maken. Meeuwen en vooral pelikanen wachten op enige afstand op hetgeen ze wordt toegegooid. Het is een prachtig gezicht. We gaan verder en maken na 40 km een stop bij Murphy’s Haystacks. Dit is de meest indrukwekkende collectie roze-rode granieten rotsblokken, die gedurende miljoenen jaren door weersinvloeden gevormd zijn. In Streaky Bay overnachten we. ’s Nachts veel regen en wind en de elektriciteit valt uit en ’s morgens tanken we dure dieselolie. Over de dieselolieprijzen weten we nu dat het kan varieren van aus.$ 1.24 tot 1.68 p.ltr.

_____________________________________________________________________________________

VIA THE NULLABOR PLAIN NAAR W.A.

We verlaten Streaky Bay en tuffen naar Ceduna. Vanaf hier begint volgens veel Australiers het meest “boaring” stuk van hun land, naar Norseman(W.A.) 1248 km westwaarts. Vanaf Ceduna begint het te spetteren, wat overgaat in fikse regenbuien. Tot aan onze plek van overnachten op de parkeerplaats bij Nullabor Roadhouse doen de ruitenwissers hun werk. Op de parkeerplaats struinen twee dingo’s rond. Mensen gewend maar niet te benaderen. Donkere wolken pakken samen en de wind trekt aan tot storm en giert rond ons “bakje”. Snel maar met veel moeite halen we het dak weer naar beneden. Die nacht slapen we op vloer en bank.
’s Ochtend vertrekken we met droog weer enl veel wind. Na 100 km rijden stoppen we bij de Bunda Cliffs en lopen naar de rand van deze 80m hoge kliffen. Het waait nog steed erg hard en de golven zwiepen hoog op tegen de rotsen. Het lijkt wel of half Australie op deze weg op reis is. Grote en kleine campers, caravans, jongelui in aftandse busjes, alles en iedereen rijdt oost of west en groet elkaar. Hier door de Nullabor wat boomloos betekent, is “to wave” toch een aardige bezigheid voor velen.
Bij de grens tussen South Australia en Western Australia worden we gecontroleerd op invoer van groente en fruit. Voor beide staten geldt hiervan een invoerverbod, het z.g. weren van artikelen met mogelijke ziektekiemen. Wij leveren braaf onze twee citroenen ( gekregen van Beth) en een knoflookje in. Bovendien vraagt de grensbeambte of we honing hebben, ja we hebben een grote pot honing; ook inleveren. De kleine pot wordt niet gevonden!
Na 12 km rijden we een gravelroad op, waar zich in witte zandduinen de ruine van Eucla Telegraph Station bevindt. Destijds de eerste verbinder tussen Perth en Melbourne. Op Domblegabby Rest Area overnachten we met sokken aan, diep tot over de oren in de slaapzakken en 2 fleecedekens over. Temperatuur die nacht 2gr.C. Bij aankomst in Norseman doen we snel wat boodschappen en strijken neer op de camping aldaar. Na de lunch houden we ons bezig met opnieuw organiseren van de inhoud van kastjes en zitbak.

_____________________________________________________________________________________

THE GOLDEN OUTBACK VAN W.A.

Van Norseman naar Kalgoorlie-Boulder is 200 km. Via Kambalda, waar we op een soort braderie muffins kopen, arriveren we vroeg in de middag in het “goudstadje” In 1893werd er door Paddy Hannan, Tom Flannigan en Dan O’Sea goud ontdekt. Diverse fortuinzoekers sloegen hun tenten op in de streek. Binnen een paar jaar bezat Kalgoorlie ruim 40 hotels, 8 brouwerijen en een hoofdstraat zo breed dat er een karavaan dromedarissen kon keren. De “Gouden Stad” werd in 1896 door een spoorbaan verbonden met Perth. Een spoorwegverbinding met Port Augusta in S.A. kwam 21 jaren later tot stand. De -Tea and Sugartrain- reed wekelijks op en neer. Water was in de begintijd echter het grootste probleem. Het grondwater was zout. De regering van W.A. besloot een pijpleiding aan te leggen vanaf Perth. Op deze manier wordt tot op heden bruikbaar water aangevoerd over honderden kilometers. Na de eerste wereldoorlog namen de werkzaamheden in de mijnen af; produktiekosten liepen op en de goudprijs daalde. Nadat de goudprijs weer steeg en er efficientere werkmethoden werden ontwikkeld om het edelmetaal te winnen, bloeide Kalgoorlie weer op. Vanaf de Golden Mile Superpit look-out hebben we goed zicht op de open mijn, waar nu weer goud en andere metalen gewonnen worden.

De “giant”trucks en de gigantische graafmachines lijken onder in de “pit” op speelgoed. De trucks m.n. zijn echter de grootste in hun soort gebruikt in een Australische goudmijn. De “Caterpillar”739 C’s kost Aus.$ 4 miljoen. Hij weegt 376 ton en is 6,4 m. hoog en 7,4 m. breed. Ze hebben een max. snelheid van 54 km per uur en vervoeren 220 ton ertshoudende steengrond in een lading. B.v. een band kost Aus.$ 26000. We hebben pech want er zou een nieuw gedeelte van de mijnwand opgeblazen worden met springstof, door de harde -en verkeerde windrichting wordt het spektakel gecanceld. Misschien morgen een nieuwe poging. We komen in gesprek met een stel fietsers uit Canada. Zij toeren een jaar rond met auto en fietsen. Wij brengen nog een bezoek aan Hannans North Tourist Gold Mine, een oude goudmijn t.n. van het centrum van Kalgoorlie. We zien hoe de eerste goudzoekers woonden en werkten in dit historisch openluchtmuseum. Op weg naar de camping blijven we nog even plakken op een terrasje en lopen door de hoofdstraat. De oude gebouwen zijn grotendeels nog in tact. Op de camping kletsen we ’s avonds nog met de Canadezen in de campingkeuken. De volgende dag zal er weer een poging worden ondernomen om de boel in de mijn op te blazen.

Wij wachten het wel of niet doorgaan hiervan niet af en gaan op weg naar Heyden. In Southern Cross nemen we de gravelroad, een prachtige route, door regenval echter dirtroad geworden. Heyden is bekend vanwege de Wave Rock; 15 meter hoog en 110 meter lang. De uitgesleten gestreepte toplaag is ontstaan door invloed van de kleuren van mineralen uit een natuurlijke bron. Van de glooiende vlakten van het W.A. landbouwgebied bereiken we het bergachtige Sterling Nat.Park. De camping is leeg en we kunnen uitzoeken waar we de auto willen plaatsen.We maken nog een wandeling en schieten plaatjes van nog meer gumtrees.
. Bij terugkomst maken we kennis met onze nieuwe buren, Kor en Joke, geemigreerde Nederlanders die nu in Perth wonen. Ze zijn onderweg naar Cairns in Queensland, alsof het naast de deur ligt. Bluff Knoll, de hoogste bergtop van de Sterling Range meet 1073 meter. Naar de top is een looproute uitgezet; 6 km v.v. duur 3-4 uren. Wij starten om tien uur. Het miezert wat en het waait hard. Op de infofolder staat -for all ages-, lijkt ons een te groot begrip, want het is geen makkelijke track.

Op de top maken we een paar foto’s. Inmiddels is het droog, maar nieuwe regenbuien zijn op komst en we besluiten om terug te gaan. Op de terugweg komen we nog een klimmend groepje tegen. Een jonge man blijft staan en maakt een praatje. Hij vertelt o.m. dat hij juist terug is uit Afghanistan waar hij gelegerd was bij de Nederlandse militairen. Als we beneden zijn besluiten we naar The Lilly Dutch Windmill te gaan voor de lunch, hebben we wel verdiend vinden we! Windmolen The Lilly draaide de wieken voor de eerste keer in juni 1997. Na tien jaren noeste arbeid van Hennie en Pleun Hitzert, een echtpaar uit Puttershoek. De vijf verdiepingen tellende 16e eeuwse replica Hollandse windmolen, met zijn 22 ton wegende kap en wieken, is de enige in haar soort in Australie en is een vol operationele meelproducerende windmolen. Het heeft een wieklengte van 24.6 meter en is de grootste traditionele windmolen ooit gebouwd in Australie. Naast de windmolen vind je nog een cafe/restaurant. Tevens kun je er overnachten en verkopen ze er wijn en natuurlijk de eigen gemalen meel. Binnen in het restaurant zien we dat Pleun ook nog een CD gemaakt heeft, een veelzijdig man. Na een kop heerlijke tomatensoep en eigen gebakken brood, zoeken we de camping weer op. Vroeg onder de veren, morgen op naar Albany aan de kust.

_____________________________________________________________________________________

THE GREAT SOUTHERN,SOUTHWEST AND PERTH

We rijden Stirling Range Nat.Park uit. Het berglandschap gaat over in hellingen waarop akkerbouw en veeteelt. De boeren zullen blij zijn, want het heeft geregend. Aan het eind van de ochtend bereiken we Albany, een plaatsje met 30.000 inwoners, gelegen aan de natuurlijke haven King George’s Sound. Hier worden wol, schapenvlees en graan verscheept. Wij gaan hier maar eens op zoek naar een kapper. Bij de derde is het raak, we kunnen direkt geholpen worden. Gekortwiekt storten we ons daarna op het internetgebeuren. Mailtjes lezen en de website bijwerken. Het wereldnieuws gaat een beetje aan ons voorbij zo zonder kranten en tv. Gelukkig worden we via het thuisfront op de hoogte gehouden. Bedankt lui!

Veel winkels hier hebben mooie victoriaanse puien. De volgende ochtend gaan we het centrum weer in, nu op zoek naar de wekelijkse markt. We vinden de straat waar de markt normaal is maar lezen dan dat het is verplaatst. Na enig zoekwerk vinden we uiteindelijk het marktpleintje. Wat er verkocht wordt is hoofdzakelijk groente, fruit, vis, honing e.d. We zijn er snel uitgekeken en rijden naar Emu Point, een populair stekje voor vissers. Via MountClarence, waar het beloofde prachtige uitzicht verloren gaat in een wazige mist, gaan we Albany uit via de Frenchman Bay Road naar het Torndirrup Nat.Park. Bezienswaardig zijn hier The Gap, een diepe kloof en de Natural Bridge. Veel waarschuwingsborden duiden op het gevaar dat je door windvlagen van de rotsen geblazen kan worden. Enkele japanners liggen voorover over de rand van de rotsen te kijken. Brrrrr….kippenvel. Inmiddels is het gaan regenen en rijden we terug naar de camping. De meeste plekken zijn alweer bezet door caravanners. Sommige rijden naar Cairns in Queensland, bijna 5600 km van hier. De meeste, waaronder wij, reizen naar Broome in W.A., ongeveer 3000 km van Albany. Het schijnt er om deze tijd heerlijk warm te zijn.

We vertrekken vanuit Albany via de South Western Hwy en rijden naar Denmark, een dorpje waar bos, zee en de hippies elkaar treffen. Althans zo wordt het beschreven. Het is inderdaad een mooi gelegen dorpje maar waarschijnlijk omdat het zondag is, geen kip op straat! Even voorbij Denmark nemen we de afslag naar Greens Pool en Elephant Rocks, enorme rotsformaties aan de kust. We gaan door naar de Valley of the Giants, een echte highlight van The Great Southern. Hier groeien Jarrah- Karri- en diverse soorten Tingle bomen; indrukwekkende woudreuzen. Een dirt-road van 5 km door het prachtige bos leidt ons naar de Tree Top Walk. Vanaf diverse hoogten (max. 40m) kun je het bos met de enorme bomen bewonderen. Als we doorrijden naar Walpole zien we dat de politie druk doende is met snelheidscontrole. Bij een overtreding krijg je een (straf)punt. Heb je tien punten ben je je rijbewijs lange tijd kwijt. Wij rijden er met een slakkegang langs, toevallig omdat we de Hilltoproad zoeken. Deze slingert door een speciaal stuk bos met roodbloeiende tingle- en karribomen. Na twee km hebben we een spectaculair uitzicht over de Frankland River. Drie km verder is een 800 m. lang pad dat ons bij de Giant Tingle Tree brengt. Met een omvang van 24 meter is dit de grootste levende eucalyptus ter wereld. Voor vandaag genoeg geboomd, op naar een slaapplek.

Via een Scenic Drive rijden we ’s ochtends naar Pemberton. Weinig verkeer, alleen een boer, die zijn koeien verweidt, kruist ons pad. Omdat het niet erg vlot met de dames graseters, besluiten we maar een koffiestop te maken. In Pemberton bij het Visitor Center worden we niet veel wijzer over een pas voor de Nationale Parken. Voor het ene park moet je betalen voor een andere weer niet. Kan zo’n pas dan uit? We laten het er maar op aan komen. Pemberton is een typisch houtvesters dorp, het ligt midden in Tall Timber Country. De karri- en jarrahbomen die hier in de omgeving groeien kunnen 80 meter hoog worden. De karribomen hebben tussen de honderd en twee honderd jaar nodig om in hoogte volgroeid te zijn, pas daarna beginnen ze meer in omvang toe te nemen.

Wij vervolgen onze reis naar Augusta, een plaatsje gelegen aan Flinders Bay. Ten zuiden van Augusta is het Nat.Park Cape Leeuwin, de naam Leeuwin komt van het Hollandse schip dat in 1662 langs deze ruige kust zeilde. De vuurtoren uit 1903 werpt zijn licht over de Indische- en de Zuidelijke Oceaan. Tussen eind mei en september kun je hier walvissen waarnemen. Via de prachtige Caves Road rijden we naar Conto Campground in het Leeuwin Naturaliste N.P. Wanneer we ons eten op de picknicktafel zetten komt de lachvogel ons begroeten! Het is een koude avond en we verwarmen ons bij het kampvuur. De extra deken is voor vannacht wel weer nodig. Als we de volgende ochtend opstaan zien we onze buurvrouw reeds bezig met rek- en strekoefeningen. Zij loopt de Cape to Cape wandelroute, van Cape Leeuwin naar Cape Naturaliste. Wij lopen die ochtend een stukje van de route en dalen af naar het strand. Met de verrekijker turen we de zee af. Enkele vissersboten en een containerschip zien we in de verte.Terug op de camping gaan we lezen en luieren. We kletsen nog even met Rob uit Rotterdam en zijn Taiwanese vriendin. Zij zijn inmiddels een jaar op reis. Wij vertrekken de volgende dag en pikken de scenic route weer op. Temidden van uitgestrekte wijngaarden in een glooiend landschap ligt onze eerste pleisterplaats van die dag, Margaret River. Onderweg zagen we veel wijnproeverijen maar het leek ons daarvoor nog een beetje te vroeg. Wij houden het bij koffie en vervolgen onze route. Het is een prachtige weg en weinig verkeer. We nemen de afslag naar Yallingup. Een dorpje gelegen aan een mooie baai en erg populair bij surfers. Australische cricketers hebben hier hun vakantiehuizen.

In Busselton maken we een afspraak bij de garage. De auto is alweer toe aan een servicebeurt. Wij strijken neer op een Big 4 camping. Busselton staat bekend om de twee km lange pier. Terwijl de auto in de garage is gaan wij de pier op. Het is nog vroeg. Er zijn enkele vissers en een paar toeristen. Tegen 12 uur is de auto klaar en vertrekken wij naar Perth. Het wordt nu steeds drukker op de weg, wij komen midden in de spits in Perth aan. Met behulp van onze GPS bereiken we gemakkelijk de camping aan de Swan River. In 1616 was Dirck Hartog, de kapitein van een Hollands koopvaardijschip, waarschijnlijk de eerste Europeaan die in W.A. voet aan wal zette. Later verkende Abel Tasman een groot deel van de kust, maar hij zag weinig economisch nut in het land. De Britten die bang waren dat de Nederlanders en de Fransen geinteresseerd waren in het westen van Australie, claimden het zelf en stichtten Albany. Een jaar later stuurden zij kapitein James Stirling naar de westkust om een geschikte plaats voor een hoofdstad te zoeken. Zijn oog viel op een idyllisch plekje aan de Swan River, Perth! Al snel gingen kolonisten zich hier vestigen.

In de jaren zestig van de vorige eeuw werden in de streek de mineralen, het gas en de olie gevonden die van Perth een welvarende stad maakten. In 1858 had Perth 3000 inwoners, momenteel 1,4 miljoen. Wij gaan met de bus naar het centrum van de stad en lopen langs de Swan Bell Tower naar de haven. Het is er gezellig druk en er zijn veel visrestauranten. Vanaf Barrack Square gaan wij met de Swan River Cruise boot naar Fremantle. Fremantle ligt aan de monding van de Swan River en is bekend om haar musea, muziek, kunst en de hippies rond de cafestrip en monumentale pubs. Aan boord is muziek maar zodra we varen wordt de muziek uitgezet en gaat de stuurman Aussie liedjes zingen. Vervolgens vertelt hij iets over de historie en het heden van Perth, maar op een manier alsof hij verslag doet van paardenrennen. Aan de oevers van de Swan River staan prachtige huizen. Onze stuurman gaat bij het noemen van de huizenprijzen over op een toon alsof wij bij een dartwedstrijd zijn. Na een uur worden we afgezet in Fremantle. Hier staat een busje klaar waar 40 mensen worden ingepropt en rijden we naar het centrum.

Gelukkig stapt hier het merendeel uit. Wij maken een tour langs enkele oude gebouwen, de Fremantle Prison, door de haven, stoppen vijf minuten bij een monument en komen via Fremantle Capuccino Strip bij het eindpunt. Opgelucht springen wij uit de bus. De tijd die we nog hebben besteden we om het gezellige Fremantle te bekijken.We bezoeken de Fremantle Market. Een overdekte markt met uiteenlopende artikelen. Het is verdeeld in groente, fruit, vis, sierraden en andere frutsels. Onze maag knort en we strijken buiten neer op een terras. We moeten ons haasten om de boot van drie uur te halen. Als we in de haven aankomen is er geen boot. Wel ligt er een boot van een andere maatschappij klaar om te vertrekken.We boeken de tickets om en kunnen ook mee. Met de bus gaan we weer terug naar de camping.

Om 9 uur de volgende dag lopen we in het shoppingcentrum van Perth. Veel mensen zitten op het terras te ontbijten. Wij nemen koffie en kijken daarna in de etalages met wintermode.We hebben het snel gezien en wandelen naar King’s Park. Het prachtige park is 400 hectare groot en geeft uitzicht over Perth vanaf Mt Eliza en ligt 62 mtr. boven zeeniveau. Kings Park is het grootste park ter wereld gelegen in een stad. Er zijn meer dan 2.500 plantensoorten uit W.A. Een gedeelte van het park is ingericht als botanische tuin. Het is 17 hectare groot en in 1965 geopend en het heeft een mediteraan karakter. Je kunt kiezen uit meerdere wandelroutes. De route die we lopen voert ons langs o.a. banksia’s, boab bomen en een gedeelte waar bedreigde plantensoorten staan. Tevens is er een gedeelte waar planten groeien specifiek uit de Kimberley. We nemen de warme hap in het restaurant in het park en rijden om zes uur met de bus terug. Wat ons opvalt in de bus is dat er een traliewerk is tussen de buschauffeur en de passagiers. Speciaal voor ’s avonds of de zaterdagavond???? We duiken vroeg in ons topje, morgen verlaten we Perth.

_____________________________________________________________________________________

THE CORAL COAST

Om 8 uur rijden we Perth uit. Het is zondag en weinig verkeer op de weg. Via een toeristische route rijden we naar de Hwy 1. Het landschap is glooiend met wijngaarden, veeteelt en prachtige huizen met veel paarden. We slaan af naar Nambung Nat. Park. Bezienswaardig in dit N.P. aan de kust zijn de Pinnacles. Duizenden grillige rotspunten die soms meer dan 4 meter boven het gele zand uitsteken. Het kalksteen waaruit de rotsen bestaan, is opgebouwd uit schelpengruis. Ooit stond het gebied onder water. Het water zakte en het schelpenzand klitte samen. Op het zand groeiden diverse planten. Aan de bovenkant van het zachte steen werd een harde laag gevormd. Na verloop van tijd ontstonden er barsten in de bovenlaag, planten wrongen hier hun wortels doorheen. Weer en wind zorgden voor steeds diepere en bredere gleuven. Uiteindelijk bleven er niet meer dan pilaren in diverse vormen over. Via een aangegeven route mag je met de auto tussen de pilaren doorrijden. Er rijden nog enkele toeristen rond, maar we kunnen het park op ons gemak bekijken. Het is bewolkt. We wachten op een paar zonnestralen om foto’s te maken. Tussen de pilaren door schieten een paar emoes weg. Een bijzonder gebied dit stukje woestijn. We vertrekken en rijden via de prachtige kustweg met hoge witte zandduinen. Na enige tijd bereiken we weer de Hwy 1 en duiken even voorbij Geraldton een dirt road op en vinden een plekje op de camping bij Coronation Beach. Geen water, geen elektriciteit, alleen een pit-toilet. Evenals de vorige campings aan de kust is het hier weer een geliefde plek bij de vissers. Van onze buren krijgen we tekst en uitleg, waar de beste visplekken zijn. We vertellen hen maar niet dat we geen vishengels hebben. Wie weet komt het er nog eens van.

Ons volgende stekje is het kustplaatsje Kalbarri met 2000 inwoners. Het ligt aan de monding van de Murchison River met zijn adembenemende gorges in het Kalbarri Nat.Park. Het park heeft een oppervlakte van 180.000 ha. De weg naar de highlights in het N.P. is een dirt road en erg hobbelig. Kilometers wasbord moeten we overbruggen om er te komen. Bij The Loop hebben we een mooi uitzicht over- en in de gorge. We lopen een stukje naar beneden en bereiken Nature’s Windows. Een natuurlijke opening in de rots met een doorkijk over de rivier. We hobbelen door naar Z-Bend waar we eveneens een mooi uitzicht hebben op de rivier 150 mtr. beneden ons.Om de nodige voorraad weer wat aan te vullen gaan we de volgende dag boodschappen doen en wandelen naar het strand. Hier zijn vissers bezig vis schoon te maken. De pelikanen en meeuwen wachten geduldig op het afval. Kalbarri is een geliefd vissersplaatsje, wanwege de aangename temperatuur en de wateraktiviteiten. Onderweg naar het noordelijker gelegen Shark Bay duiken opeens de termietenheuvels in het landschap op. We stoppen om een foto te maken. We kunnen ons niet voorstellen dat zulke kleine beestjes zo’n terracotta-huisje neer kunnen zetten.

Bij Shell Beach stappen we uit om het bijzondere strand, opgebouwd uit miljoenen schelpen, te aanschouwen. De kleine witte schelpen maken deel uit van de stromalietenfamilie. Het zijn dieren die kunnen leven in het zeer zoute water van de Hameling Pool. Het water is hier door de snelle verdamping anderhalf tot twee maal zo zout dan normaal zeewater, zodat er weinig vissen leven. Een bedrijfje verderop vermaalt de schelpen. Hierna wordt het spul gebruikt voor de aanleg van paden. We willen hier gaan lunchen, maar het stikt er van de vliegen. De vliegennetjes maar op en zo proberen de beestjes die je in de oren, ooghoeken en neus kruipen te weren. Zo goed en kwaad als het gaat, werken we ons brood weg en gaan snel weer aan de rit. In Denham bij het Visitor Center vertellen ze ons dat er aan de dirt road gewerkt wordt in het Francois Nat. Park. Niet verstandig om die kant op te gaan.Het zeer toeristische Monkey Mia laten we liggen en rijden door naar Carnarvon. Carnarvon wordt wel de tropische toegang tot het noorden van West Australie genoemd. De camping waar we overnachten ligt temidden van de bananenplantages. Niet alleen bananen maar ook tomaten, mango’s, avocado’s en papaja’s kun je in de omgeving tegenkomen. We rijden nog even naar de One mile Jetty, waar Carnarvon trots op is.Je kunt de pier op lopen.Voor mensen die niet van wandelen houden rijdt er een treintje.

We verlaten het fruitgebied en rijden naar Coral Bay, een dorp met 120 inwoners. Het bezit een mooie baai en is zeer geliefd bij overwinteraars. Hier “grey nomads” genoemd. De camping die er is staat dan ook tjokvol. De aanwezige grote supermarkt heeft er goed op ingespeeld en vaart er wel bij. In het noordelijke gelegen Exmouth halen we informatie over het Cape Range Nat. Park. Het DEC (Department of Environment and Conversation) beheert het N.P. en verstrekt ons info over de aanwezige en nog vrije kampeerplekken. Osprey Bay is ons door iemand aanbevolen. Er is nog 1 plek en we boeken voor 4 nachten. Tot kwart voor vijf zal de camphost op ons wachten. Als we een eindje het park in rijden zien we kangoeroes in het veld rondhuppen. Het is oppassen geblazen want ze steken zo de weg over. We rijden langzaam maar kunnen niet voorkomen dat er toch een vanachter een bosje wegspringt pardoes onder onze auto. We stoppen en rijden terug. Ondertussen heeft een auto achter ons het dier in de berm gelegd. Dood dus. We zien veel dode dieren langs de kant van de weg liggen, maar als je er zelf overheen hobbelt is dat toch wel een nare ervaring.

Ondanks alles arriveren we toch nog op tijd op de camping. De camphosts John en Margareth verwelkomen ons en nodigen ons uit voor de wekelijkse “happy hour” bij het strand. Stoel en drinken meenemen. Nadat we ons hebben geinstalleerd voegen we ons bij de mensen bij het strand. Margareth vraagt of iedereen iets over zichzelf wil vertellen. Leuk te horen wat iedereen beweegt om te gaan reizen voor kortere of langere periode. Er zijn een paar Belgen die hun zaak hebben verkocht en nu de wereld rondtrekken. Gepensioneerde Australiers die rondreizen, sommige voor een half jaar ,andere voor langere periode. Een Duits stel met een baby reist een jaar in een camper rond. Een echtpaar uit Zuid-Afrika, thans wonende in Nieuw Zeeland, reist voor een lange periode in een camper. Zij zeilden van Zuid-Afrika naar Nieuw Zeeland. Ze vonden het daar zo mooi dat ze besloten er te blijven en wonen nu in de Bay of Islands. Geweldig gebied!! Wat het vervoermiddel betreft waren ze een beetje teleurgesteld. Ze hadden een 4 WD moeten kopen.

Vanwege de ruwe zee is het te gevaarlijk om te gaan snorkelen en lopen we de Mandu Mandu Gorge Track. We dalen af in de gorge. De wanden hebben prachtige kleuren en het is er heerlijk koel. Als we eruit klauteren vernemen we hoe warm het is. Tijd om een duik te nemen in het water bij Turquoise Bay. Als we opgefrist zijn rijden we naar Yardie Creek Gorge. In de Yardie Creek staat permanent water. Bij aankomst vaart er juist een rondvaartboot. Wij lopen de route naar de noordkant van de gorge. De bruin-rood-oranje kleuren van de wanden steken prachtig af tegen het blauwe water in de gorge. Als we teruglopen zien we kangoeroes voor ons uit huppen. Het is een klein soort,nml. de Black-footed Rock Wallabies. Als we de volgende ochtend langs het strand lopen zien we een grote schildpad met haar jong zwemmen. Af en toe steken ze hun kop boven water uit. Terug op de camping gaan we het gevecht aan met de vliegen en wel de grote paardenvliegen. Daar hebben we het meeste last van hier. Op aanraden van Jan en Annie van Halm hebben we een net aangeschaft, die hier goed pas komt. Eigenlijk moet je het net in de boom hangen, maar als die er niet is, dan moet je iets anders verzinnen. We bevestigen het aan de auto en kunnen vliegvrij zitten lezen. Bij onze buren uit Fremantle, zij maakt prachtige schilderijen, drinken we een kop thee en duiken vervolgens net als iedereen hier, vroeg in bed. Morgen een lange rit voor de boeg naar Karijini National Park.

_____________________________________________________________________________________

PILBARA

’s Morgens om half acht rijden we Cape Range Nat Park uit. We hebben vandaag zo,n 600 km te rijden. Ons is aangeraden nog even in Exmouth te gaan tanken, want verderop wordt de diesel duurder. Op het gebied van diesel- campingprijzen zijn we helemaal op de hoogte. Het Karijini Nat. Park ligt ongeveer 250 km landinwaarts. De weg is glooiend en zoals gewoonlijk hier in W.A. weinig verkeer. Het laatste stuk naar Tom Price gaan we binnendoor over een dirt road. De camping waar we neerstrijken ligt aan de voet van Mt. Nameless. Het is een camping met water en electriciteit maar erg ongezellig. ’s Avonds hangen er wel honderd kikkers aan de muur in de toiletten en doucheruimtes. Af en toe hoor je plop,plop, dan valt er weer een naar beneden. ’s Morgen zijn ze weer weg. Geen idee waar ze gebleven zijn. De weg naar de Hamersley Gorge is een dirt road, maar goed te berijden. Het laatste stuk gaat stijl naar beneden en is net breed genoeg voor een auto.Van bovenaf kun je zien of er een tegenligger aan komt.

Het is de moeite waard om hierheen te rijden. De wanden van de gorge zijn prachtig van kleur. De zon doet de kleuren van de wanden oplichten. De poelen in de gorge nodigen uit om te gaan zwemmen. We rijden door naar Wittenoom een dorp met 25 inwoners. Officieel wordt het dorp geklassificeerd als afgesloten.Op sommige landkaarten wordt het dan ook niet meer genoemd. Het dorp Wittenoom ontstond naast een asbestmijn. Na de sluiting van de mijn in 1966 werd de eigenaar aangeklaagd wegens onzorgvuldigheid. Het bedrijf werd veroordeeld tot het betalen van schadevergoeding, maar voor veel slachtoffers was dat al te laat. Sommige inwoners weigeren te vertrekken. Ze bieden accomodatie en rondleidingen in de omgeving aan. Wij besluiten door te rijden naar het zuidoosten van het Karijini Nat. Park en boeken voor enige nachten op de camping in het park. De camphost adviseert ons om niets buiten te laten staan i.v.m. de aanwezige dingo’s. We horen ze ’s nachts wel huilen, maar zien ze niet.

Vanaf de camping lopen we naar een uitkijkpunt. Het biedt ons een mooi zicht over en in de Dales Gorge. Via een stijl paadje lopen we naar beneden. Na enige tijd bereiken we Fern Pool. De waterpoel wordt omringd door mooie varens en andere waterplanten. Met nog een echtpaar uit Denmark(W.A.) zwemmen we in het koele water van de poel. We lopen vervolgens door de gorge langs de Fortescue Falls naar de Circel Pool. Deze waterpoel is vanaf de camping gemakkelijk te bereiken en wordt door veel campinggasten bezocht. Op de camping is geen water en is het wel even lekker om aan het einde van de dag een frisse duik te gaan nemen. De volgende dag bezoeken we Weano Recreation Area. Ook hier weer watervallen en gorges. De dirt road er naartoe is weer van het soort wasbord. We rijden eerst naar de Joffre Falls. Het uitzicht in de gorge is prachtig en we besluiten naar beneden te gaan. Het is wel een klauterpartij maar we komen er. Indrukwekkend zijn de hoge wanden om ons heen.

We rijden door naar de Hancock Gorge. Hier moeten we het eerste stuk met een ladder naar beneden. Via een nauwe spleet zwemmen we naar het Amphitheater. Het wordt er niet gemakkelijker op. We moeten weer kiezen, door het water of via een smalle richel langs de wand krabbelen naar Kermits Pool. We hebben een groep ingehaald, waar weinig schot in zit en we besluiten terug te gaan. Tijd over dus om nog een stukje van de Weano Gorge te lopen. Als laatste lopen we nog naar de Oxer Lookout. Hier hebben we een mooi uitzicht waar vier gorges bij elkaar komen. De Red, Weano, Hancock en de Joffre Gorge. Voor vandaag genoeg gorges gezien. We rijden terug naar de camping. Door onze nieuwe buren worden we getrakteerd op vis. Heerlijk! Misschien toch nog een hengel kopen? Morgen reizen we weer richting de kust. Wie weet.

_____________________________________________________________________________________

KIMBERLEY

Onderweg naar Broome gaan we nog even tanken in Port Hedland, halen er de boodschappen en lunchen vlak bij de spoorweg. Port Hedland is een industriestad waar in de omgeving zout en ijzererts wordt gewonnen. Ijzererts is afkomstig van de 450 km verderop gelegen mijn bij Newman en wordt via het spoor aangevoerd. Als we zitten te eten passeert er juist een ertstrein. Een lange sliert trekt door het landschap. Er lijkt geen eind aan te komen.Op de brug zijn plaatsen gecreeerd vanwaar je foto’s kunt maken.

Wij vervolgen onze rit. De weg is saai en op een paar flauwe bochten na recht toe recht aan. Bij Pardoo Roadhouse overnachten we nog een keer en arriveren vroeg in de middag in Broome. Aan de rand van de stad, nou ja stad 15000 inwoners maar zo noemen ze het hier, worden enorme nieuwbouwwijken uit de grond gestampt en nieuwe wegen aangelegd. Broome is een geliefde plaats bij de Grey Nomands en staat tevens bekend als parelstad. In de begintijd waren de meeste duikers aboriginals, maar nadat de Japanse en Chinese handelaren een steeds groter aandeel in de industrie hadden verworven, werden duikers uit Azie gehaald. Parelvissen was een gevaarlijke bezigheid. De mannen werden in rubberen pakken gehesen en droegen een koperen helm die ongeveer 7 kg. woog, tevens droegen ze verzwaarde schoenen. De levenslijn en de luchtslang konden gemakkelijk door koraal of door vissen worden beschadigd. Ook werden de duikers vaak door haaien en andere vissen aangevallen. Even buiten het centrum is een kerkhof waar veel parelvissers hun laatste rustplaats vonden. Het Japanse gedeelte van het kerkhof is geheel gerestaureerd. Geld hiervoor is beschikbaar gesteld door een Japanse scheepsbouwer. Het Chinese gedeelte ligt er een beetje verwaarloosd bij. Chinatown is een van de oudste wijken van Broome. Hier woonden de meeste parelvissers. Tegenwoordig is het een wijk met winkeltjes, cafe’s en restaurants.

Even buiten Broome is het Broome Bird Observatory. In het gebied leven veel vogels. Tussen de wortels van de mangrovebomen leven veel dieren waar watervogels dol op zijn. We zien er buiten de pelikanen om prachtig gekleurde crabben en voor ons onbekende weekdieren. Het is erg warm en er staat geen zuchtje wind.Tijd voor een duik in het zwembad op de camping.

Een toeristische trekpleister op het strand is het maken van een ritje op een kameel. Kamelen zijn in Australie ingevoerd en werden gebruikt voor het vervoer van diverse goederen en als vervoermiddel om het centrum van Australie te verkennen. Toen de dieren overbodig werden door de komst van auto, trein enz, werden ze losgelaten. Thans leven er wel een miljoen kamelen in het wild. Onlangs is nog een aboriginal dorp aangevallen door een groep kamelen die op zoek was naar water. Wij lopen naar het strand om foto’s te maken. Veel mensen rijden in hun 4WD over het strand. Installeren zich hier met tafel en stoelen en aanschouwen onder het genot van een drankje de ondergaande zon en de kamelenoptocht. De temperatuur is nog aangenaam.. Het is jammer om nu al terug te gaan naar de camping. We zoeken een plaatsje op een van de terassen met uitzicht op de zee. Over enkele dagen zullen we ons in de wildernis van Kimberley begeven. Laat ons nu nog even genieten van een koud biertje, een wijntje en een lekkere maaltijd.
Vandaag 31 mei zijn we helemaal bij met de website. Over enige tijd meer.

The Kimberley, is een zeer dun bevolkt gebied en beslaat ongeveer een zesde van het grondgebied van W.A. Het gebied wordt doorkruist door een kalkstenen bergrug. Door erosie zijn grotten als Tunnel Creek en kloven als Geikie Gorge en Windjana Gorge ontstaan. De winters zijn er droog en heet, terwijl de zomers nat en broeierig zijn. Dwars door de Kimberley loopt de Gibb River Road. Een ongeasfalteerde weg met een lengte van 664 km van Derby naar Wyndham. De Gibb River Road begon zijn bestaan als veeroute waarover de veehouders hun runderen naar de haven van Derby brachten. Tegenwoordig kun je de tocht over deze ruim 600 km lange stoffige weg in veel kortere tijd afleggen dan de veehouders, maar het is nog steeds een heel avontuur. Het grootste deel van de eenzame weg is onverhard en alleen toegankelijk voor auto’s met een vierwiel aandrijving. De natuur is er overweldigend. Indrukwekkende bergruggen worden afgewisseld met waterpoelen gevuld met vis, krokodillen en schildpadden.

Het is zaterdag 2 juni als we Broome verlaten. Het is kwart voor zeven en de zon schijnt. Veel mensen zijn op dit vroege, koele uur, al aan het joggen en we komen zelfs een groepje wielrenners tegen. De weg is vlak tot glooiend en in het landschap doemen de termietenheuvels weer op. Ze zijn nu iets lichter van kleur. Een kilometer na de afslag naar Derby zien we de eerste Boab bomen staan. Ook wel de Up-Side-Down bomen genoemd vanwege de wortelvormige takken. De Boab bomen groeien maar in een paar landen ter wereld, o.a. op Madagaskar, in Zuid-Afrika en Australie. Even ten zuiden van Derby staat de Prison Tree. Een Boab boom met een holle stam, met een omvang van veertien meter. Aan het eind van de 19e eeuw werden criminelen uit de omgeving in deze boom opgesloten, totdat ze voor de rechter moesten verschijnen. In Derby gaan we picknicken bij de pier. Het is een bijzondere pier vanwege de hoogte van de palen waarop het gebouwd is. Het verschil tussen eb en vloed is hier veelal 11 meter.

Vanaf Derby rijden we over de highway onder de Kimberley langs naar Fitzroy Crossing. Bij het Visitor Center boeken we voor een boottocht door de Geikie Gorge. Om 8 uur de volgende dag worden we verwacht op de parkeerplaats in het Geikie Gorge N.P. Onze begeleider is Bill, een aboriginal, die ons door de gorge zal varen en e.e.a. zal vertellen over de aboriginal cultuur. Aan de lichtgekleurde streep op de door weer en wind geteisterde wanden is duidelijk te zien hoe hoog het water in het natte seizoen stijgt. Op de oever zien we af en toe een krokodil in de zon liggen opwarmen. Het zijn zoetwaterkrokodillen, die als ze volwassen zijn ongeveer 3 meter lang kunnen worden. We gaan aan wal, waar Bill op een houtvuur een pot thee zet. Terwijl wij theedrinken vertelt Bill over de aboriginals die hier vroeger woonden. Rond Fitzroy Crossing wonen nu nog 4 communities. De boottocht heeft een half uur langer geduurd dan de brochure aangeeft, maar voor Bill maakt het niet uit zegt hij.

We moeten 40 km. terug rijden naar de Leopold Downs Road, een dirt road die uitkomt op de Gibb River Road. Voor ons begint de dirt-road hier. De teller staat op 0. De weg naar Tunnel Creek is wasbord. Tunnel Creek komt aan zijn naam door de 750 meter lange tunnel, uitgesleten door water in de limestone. Op sommige plaatsen is de tunnel 12 meter hoog en 15 meter breed. Het waterniveau in de tunnel varieert gedurende het jaar. Om door de tunnel te gaan heb je een zaklantaarn nodig en plastic schoenen om door het water te waden. Het is er echt pikkedonker. We hebben maar een zaklantaarn, zodat we hand in hand achter elkaar aan schuifelen door het water. In de tunnel leven maar liefst 5 soorten vleermuizen. We zijn blij het daglicht weer te zien. We rijden door naar Windjana Gorge zo’n 35 km verder. De weg is nog steeds slecht. Wasbord en diepe sporen van links naar rechts in de weg.

We staan vroeg op. Het is een korte wandeling naar Bandingan Rock in de gorge. In de poel rond Bandingan Rock leeft een populatie van over de 70 zoetwaterkrokodillen. Geadviseerd wordt om hier niet te gaan zwemmen. De wanden van de gorge verheffen zich 100 meter boven de Lennard River. In het natte seizoen stormt de rivier door de gorge, in het droge seizoen verandert het in een serie poelen. Op de terugweg zien we krokodillen in de zon liggen. Ze hebben hun bek open om zo nog meer warmte op te vangen. We blijven nog een extra dag op de camping om te genieten van de rust en omgeving. ’s Avonds zien we in de verte over een breedte van wel 100 mtr. hoge vlammen oplaaien. Niemand is er zenuwachtig over en gaat slapen. Wij duiken ook maar onze slaapzak in, maar helemaal safe vinden we het niet. De ranger vertelt ons de volgende dag dat na het natte seizoen het droge dorre gras wordt afgebrand om het nieuwe gras een kans te geven te groeien.

Op 130 km ten oosten van Derby hobbelen wij de Gibb River Road op. Voor het rijden op de Gibb River Road hebben we veel tips gekregen.Waar het mooi is, waar wel en niet kamperen, waar de weg zeer slecht is en hoe te rijden door kreken en rivieren. Het begin is redelijk, maar in de bochten veel wasbord. We nemen de afslag naar Bell Gorge waar we overnachten. Er zijn 9 plaatsen, maar gelukkig nog eentje vrij. De camphost komt ’s avonds het geld innen. Vanaf de camping is het 45 minuten lopen naar de Bell Gorge, waar een prachtige waterval in een grote diepe poel plonst, voordat het zich een weg baant door de Isdell Range. Een smal pad van ongeveer 1 km leidt ons beneden naar de gorge. Een ander pad gaat van de hoogste poel naar de lager gelegen poel onderaan de waterval.Het is een klauterpartij maar de frisse duik in de poel vergoedt alles. Wij luieren, zwemmen en kletsen wat met andere bezoekers. Dicht bij ons ligt een goanna op een rots in de zon zich op te warmen. De aanwezigheid van andere mensen stoort hem niet. De weg terug is warm en we wensen eenzelfde poel op de camping. Het enige verfrissende daar is een koud blikje bier. Als we terugrijden naar de Gibb River Road zien we onderweg nog een dingo. Op een afstandje blijft hij staan kijken zodat we toch nog een foto kunnen nemen.

Op enkele plaatsen langs de Gibb River Road kunnen we tanken. De prijs van de diesel varieert per plaats. We betalen bij Imintji 1.84 AUSD per liter. Er is tevens een winkeltje maar ze hebben niet meer te bieden dan we reeds bij ons hebben: blikjes met van alles en nog wat. Onderweg zien we koeien langs de kant van de weg grazen. Er is geen omheining zodat we goed moeten opletten dat er niet eentje voor de auto springt. We wennen al een beetje aan het hobbelen, het rijden van links naar rechts van de weg, het wasbord en het stof. Onze volgende overnachtingsplaats is Mt. Elizabeth Station. De 30 km dirt road ernaar toe is redelijk. De familie Lacy heeft haar veebedrijf opengesteld voor camping en accomodatie. De eigenaar vertelt ons dat ze 7000 koeien hebben en 1 miljoen acres land. (1 acre=0,4047 ha.). De koeien lopen her en der en worden d.m.v. helicopters bijeen gedreven. Ze hebben tevens kippen , vier honden en een jonge kangoeroe die ze met de fles hebben grootgebracht. Het beestje heeft de honden als speelkameraadje. We vinden een rustige plek onder de bomen en hebben ’s avonds een kampvuur.

Onderweg naar de Drysdale Crossing rijden we zonder problemen door enkele riviertjes. Na de afslag krijgen we de Gibb River, de grootste rivier tot nu toe. Het water is helder en kunnen we goed zien waar de keien zich bevinden. Op de camping bij Drysdale River Homestead zoeken we een plaatsje in de schaduw. Overdag is het ongeveer 33 gr. C. en ’s nachts daalt de temperatuur naar 6 a 7 gr. C. Het is ’s morgens om 6 uur licht en om 7 uur zitten we in de zon te ontbijten. Daarentegen is het ’s avonds om 6 uur donker en koud. Bijna iedereen staat om zes uur op en duikt ’s avonds rond 8 uur half negen weer de kooi in. Het was even wennen, maar ook wij hebben ons aan dit ritme aangepast. Een medewerker van Drysdale vertelt dat ze 11000 koeien hebben en 1,2 miljoen acres land. Ook hier wordt het vee bijeen gedreven d.m.v. helicopters.Op het terrein staan 2 vrachtauto’s van 20 en 30 jaar oud die nog steeds gebruikt worden voor het transport van vee. Momenteel is er niet veel werk aan de winkel, want het is nog te nat. Om naar de Mitchell Falls te rijden schijnt een hele onderneming te zijn zodat we boeken voor een rondvlucht. Ook het probleem dat we maar 1 reservewiel hebben versterkt ons besluit. Met 2 piloten en 6 passagiers gaan we de lucht in. We vliegen over de Mitchell Falls, Frederick Prince Harbour, de Prince Regent River en over de Drysdale River terug. Tijdens de vlucht vertelt de piloot over Drysdale Station en hetgeen we beneden ons zien. Na 2 uur vliegen dalen we weer op vliegveld Drysdale Station. “s Avonds eten we in het restaurantje en kletsen met andere mensen over o.a. het rijden op de Gibb River Road.

We gaan de volgende ochtend vroeg op pad naar Ellenbrae Station onze volgende overnachtingsplaats. De Gibb River Road wordt er niet beter op, maar de afslag naar Ellenbrae is goed. Het is van te voren moeilijk in te schatten hoeveel tijd je nodig hebt om van a naar b te rijden. We komen omstreeks 12 uur aan en melden ons voor de camping. Ook hier wordt ons iets vertelt over hun bedrijf. 1 miljoen acres en 2000 koeien. We kijken de eigenaar ongeloofwaardig aan:maar 2000. Hij helpt ons uit de droom. Vanwege de rotachtige bodem kunnen er niet meer koeien grazen. Als we naar de camping vertrekken belooft hij ons hout te brengen voor de donkey stove. Op de camping is niemand. Er is een toilet,douche en zowaar een bad. Voor warm water moeten we de houtkachel, hier donkey stove genoemd, opstoken. Na 15 minuten kun je een warme douche nemen. Wij nemen eerst een duik in de rivier. Op de camping arriveren ook Peter en Terrianne uit Omeo. Zij komen van Drysdale en hebben vanochtend de rondvlucht gemaakt. ’s Avonds warmen we ons bij een groot kampvuur.

Als we van Ellenbrae de Gibb River Road weer op rijden zijn er wegwerkers bezig met de weg. Na elk nat seizoen wordt de weg weer hersteld. Het is een mooi gezicht hoe een shovel zich een weg baant door de rode aarde. De goede en slechte stukken van de weg wisselen elkaar af. Het plan om op Home Valley te overnachten vergeten we, het is niet ver meer naar El Qestro Wilderness Park en rijden we door. Hoewel… we moeten eerst nog de Pentecost River oversteken. We rijden door de Cockburn Ranges, een prachtig gebied. Als we bij de Pentecost River aankomen staan er juist een paar auto’s die van de overkant gekomen zijn. We stoppen om te vragen hoe het gegaan is. No worries volgens hen. Het blijft voor iedereen een avontuur. Ze geven ons nog enkele tips en we wagen de sprong. Zonder problemen hobbelen we over de keien de 50 mtr. brede rivier over. We hebben het gered. Ook wij stoppen als we aan de overkant zijn. Er komt een auto aan rijden waarvan de bestuurder ons weer vraagt of we problemen hebben gehad. Als hij de oversteek maakt kunnen we zien hoe diep de auto door het water gaat. We schatten het op een halve meter.

Alvorens we de Gibb River Road verlaten slaan we af naar El Questro Wilderness Park. Het is een veebedrijf van 400.000 ha., met camping, accomodatie, helikopter vluchten steakhouse, enz. De opzet hier is wel wat commercieler. Maar ondanks dat, El Questro heeft wel veel te bieden. Vroeg in de ochtend rijden we naar Zebedee Springs. Hier zijn warmwaterpoelen omgeven door livistona palmen. Het water in de poel, gevuld door een bron diep in de aarde, is het hele jaar door 28 tot 32 gr. C. Er zijn niet veel poelen en na een half uur wordt de animo van andere mensen groter, zodat we opstappen en naar Amalia Gorge rijden. Amalia Gorge is meer een vallei met steile wanden, dan een nauwe gorge. De wanden van de gorge bestaan uit oud Warton Sandstone en Elgee Stillstone, naar schatting 1800 miljoen jaar oud. Ondanks dat het zo extreem oud is, staan de rotsen nog steeds horizontaal als miljoenen jaren geleden. De route gaat door de rivierbedding met enorme keien. Na enig klimwerk over de rotsblokken komen we uit bij een poel waar een zoetwaterkrokodil in de zon ligt. Aan het einde van de gorge plonst een waterval van 32 mtr hoogte in een poel. Om hier te gaan zwemmen is op eigen risico. Wij lopen terug en ploffen op de camping neer onder de bomen.

In vergelijking met de bosrijke omgeving toont El Questro Gorge een groot verschil in vegetatie en klimaat. De trail loopt door een diepe, nauwe gorge, geflankeerd door steile wanden. De hoogtepunten hier zijn kristalheldere poelen met tropische vegetatie. Het regenwoud gedeelte wordt gekarakteriseerd door livistona palmen en vochtige grond. Het is hier koeler met veel schaduw. Na enig klim- en klauterwerk bereiken we Halfway Pool. Het vervolg van de trail is 130 meter rotsblokken en besluiten we terug te gaan.
Bij de bar is het van vijf tot zes happy hour rond een kampvuur. Hier ontmoeten we Lynne en Peter weer uit Victoria. We hebben ze eerder ontmoet op Drysdale Station. Veel mensen tref je weer op de route. ’s Avonds eten we een lekkere biefstuk in het steakehouse. Na 12 dagen zijn we zo’n beetje door onze voedselvoorraad heen. Brood, kaas en melk kun je bijna overal krijgen, maar fruit en groente kun je wel vergeten.

Van El Questro is het 16 km naar de Gibb River Road. Alvorens we aan de laatste 33 km van de stoffige weg beginnen, maken we nog een zijsprong naar Emma Gorge. Emma Gorge maakt deel uit van de Cockburn Ranges. De gorge wordt gekarakteriseerd door massief, schuin aflopende hellingen en wanden van 120 meter hoog aan beide zijden van de trail. De Emma Creek stroomt door een bos met Pandanus palmen en dichte vegetatie. De cycloon Ingrid heeft hier in maart 2005 huis gehouden. Het nabij gelegen resort werd bedolven onder tonnen zand en modder. Als we verder lopen zien we de vegeatie veranderen in regenwoud. Vanaf hier lopen we in de schaduw en is het iets koeler. De laatste 100 meter gaat over rotsblokken met aan het eind de Fern Poel. Bijzonder aan de rotsblokken zijn de ribbels, gevormd door bezinksel in stromend water, miljoenen jaren geleden. We lopen terug en beginnen aan ons laatste traject van de Gibb River Road. Uiteindelijk komen we na 1140 km dirt road, na 12 dagen weer op de geasfalteerde weg.

We rijden naar Wyndham een plaats met 1000 inwoners, waar we naar de Five Rivers Lookout rijden. Vanaf dit punt, 330 meter boven de zeespiegel, hebben we een prachtig uitzicht op de omgeving. Vijf rivieren, de Ord, King, Pentecost, Durack en Forest komen hier samen in de Cambridge Gulf. We rijden naar beneden om het Warriu Park te bezoeken waar grote bronzen beelden een afbeelding zijn van een aboriginal gezin met inheemse dieren. Ze zijn een trotse herinnering aan Wyndhams rijke aboriginal erfenis. We kregen nog een tip om hier te gaan tanken. We hebben geen idee wat de diesel elders kost, maar we volgen de raad maar op. Prijs: 1.42 AUSD per liter. We hebben beide tanken a 90 liter bijna leeg, dus er gaat wel weer wat in. Als we in Kununurra aankomen zien we dat de diesel hier 1.58 AUSD per liter kost. We gaan naar de plaatselijke supermarkt om ons voedselvoorraad weer wat aan te vullen en boeken voor 1 nacht op een Big4 camping. Dit is een hele overgang, caravans en campers staan hier dicht op elkaar, maar iedereen vindt het een geweldige camping. Wij bereiden ons voor op Bungle Bungle National Park.

De Bungle Bungle Range staat bekend om de opvallende zandstenen koepels, met oranje en grijs gestreepte banden. Purnululu is de naam die de Kija Aboriginals aan het zandstenen gebied hebben gegeven. Het park is bijna 240.000 ha. groot. De bijenkorfachtige rotsen bij Piccaninny Gorge maken een tiende deel uit van de rotsformatie. De opmerkelijke strepen zijn lagen siliciumdioxide (kiezelzuur, oranje) en korstmos (zwart). Als de dunne bovenlaag beschadigd wordt, verpulvert het onderliggende gesteente en verdwijnt het met de regen en de wind. De vegetatie bestaat grotendeels uit eucalyptussen, accacia’s, grevillea’s, spinifex en andere grassoorten. De Bungles zijn vanaf 1983 pas een toeristische bestemming. In het jaar 2003 is het Nationale Park toegevoegd op de lijst van het Wereld Erfgoed.

Het park ligt 304 km. rijden ten zuiden van Kununurra. De laatste 53 km vanaf de highway naar het Visitor Center is dirt road. Het is een lastig traject met veel oversteken van rivieren en kreken en hoge en onoverzichtelijke bochten. Om bij het Visitor Center te komen heb je 2 a 3 uur nodig. De Great Northern HWY er naartoe is prachtig. Uitgestrekte valleien afgewisseld met mooi gekleurde rotsformaties. Na 10 km. dirtroad staan we voor de Spring River. Het water is zanderig en je kunt niet goed zien waar grote keien liggen. We moeten maar gokken. Midden in de rivier stuit de auto op een grote kei en de motor slaat af. Tje, wat nu! Motor starten, stukje terug en hotsend en klotsend komen we aan de overkant. Zo een hadden we nog niet gehad.

Bij het Visitor Center boeken we voor 3 nachten op de camping. Terloops vragen we nog even wat de beste manier is om door de Spring River te rijden. De mevrouw achter de balie glimlacht en kijkt ons vragend aan. Wij vertellen dat we in het midden van de rivier zijn blijven steken. Dat is nu juist de fun van het rijden hier in de Bungle Bungle zegt ze. De beste manier is om van rechts naar links te rijden. In het park zijn twee campings en je mag zelf kiezen op welke en waar je wilt staan. We hebben inmiddels geleerd niet te dicht bij de groepplekken te gaan staan. We vinden een pracht plek onder de bomen.

Vanaf de camping rijden we naar de Piccaninny parkeerplaats. Vanaf hier zijn diverse trails uitgezet. Wij lopen eerst de Dome Walk. Een gemakkelijke route rond de rotsformaties. Het is echt indrukwekkend! De tijgerachtig gestreepte rotsen met hun afgeronde toppen bieden een bijzonder aanblik.
Een trail met korte steile klimmen en nauwe spleten leidt ons naar de Cathedral Gorge. We lopen over een rivierbedding tussen de gestreepte rotsen door. Wij kunnen alles op ons gemak bekijken want er zijn verder nog geen toeristen. Op het eind komen we aan bij een immense koepel. Een mens is dan wel zeer nietig.
De Piccanniny Gorge Walk is eigenlijk een meerdaagse trail. Wij lopen tot aan de ingang van de gorge. Het eerste gedeelte gaat over de droge bedding van de kreek, bestaande uit geerodeerd glaszandsteen. Bij de ingang van de gorge lopen we terug. Onderweg zien we in een van de holle gaten van de bedding een sand-goanna. Het dier is druk bezig om kleine keien opzij te schuiven op zoek naar insecten. Een korte wandeling naar een lookout biedt ons nog een mooi uitzicht over de gestreepte bijenkorven.

Wij verhuizen naar de noordelijk gelegen camping om van hieruit de rest van de trails te lopen. Een droge rivierbedding omgeven door hoge rotswanden leidt ons naar een platform waar we een mooi uitzicht hebben op de rotsen en palmen. In de kloof steken de bladeren van de Livistona palmen opvallend af tegen de blauwe hemel. Een verdere klim leidt ons naar het hoogste platform van waaruit we een prachtig zicht hebben in de hoge, nauwe kloof.
De Echidna Chasm is een spectaculaire, zeer smalle kloof, waar op sommige plaatsen nooit zonlicht komt. De Livistona palmen groeien hier tot op de 200 meter hoge rotsranden. De trail is, behalve een korte steile klim op het eind, niet moeilijk. Sommige mensen wachten hier anderhalf uur totdat het zonlicht in de kloof schijnt. Wij lopen terug en pikken nog een korte wandeling naar een uitzichtpunt. Op de camping zien we de blue-winged kookaburra. In het park leven 140 soorten vogels, alleen de kookaburra laat zich het gemakkelijkst fotograveren.

De terugweg uit het park inclusief de oversteek van de Spring Creek brengt ons verder geen moeilijkheden. Via de Great Nothern HWY rijden we terug naar Kununurra. Wassen en douchen op de camping en een boottocht boeken op Lake Argyle. Vandaag 20 juni zitten we in ons bakje en het regent, buiten is het 16 gr. C. We hadden het ons hier iets anders voorgesteld. Tijd dus om de website bij te werken. Bij deze! Op de radio horen we dat er door de regen in de Kimberley dirtroads zijn afgesloten.

Kununurra ontstond in 1961, toen werd besloten een dam te bouwen in het kader van het Ord River Irrigation Scheme. Er werden woningen gebouwd voor de mensen die aan het project meewerkten en later ook voor de boeren die het geirrigeerde land gingen bewerken. De dam werd gebouwd, zodat het water dat in het natte seizoen viel, niet meteen weer wegliep in de Timorzee. Door de dam ontstond Lake Argyle. Het water uit dit meer stroomt in Lake Kanunurra, dat het irrigatiesysteem voedt. Het was de bedoeling om een boottocht op het meer te gaan boeken. Maar vanwege de hevige regen zijn de boottochten en de rondvluchten geannuleerd. We rijden naar Ivanhoe Crossing, hier lag de oorspronkelijke weg naar Windham. Het water in de rivier staat zo hoog, dat je amper kunt zien waar de weg langs gaat. De weg is dus ook afgesloten voor verkeer. De camping bij Lake Argyle is nagenoeg leeg. Geen boottocht op het meer, alleen zware donkere luchten en het regent nog steeds. Aan de weg bij het meer staat de Argyle Homestead, de hoeve die de familie Durack in 1894 bouwde. In 1882 zeilde Michael Durack met een groepje mensen naar Cambridge Gulf en ging aan land. Hij koos een stuk land uit van 2.8 miljoen ha, keerde terug naar Queensland en vertrok enige tijd later met zijn familie en 7500 stuks rundvee naar zijn nieuwe stuk land. De barre trektocht door het onherbergzame binnenland duurde 2 jaar. Een van de dochters, Mary Durack, schreef een aantal boeken over het leven van haar familie. De Homestead is open voor publiek en heeft vandaag een goede dag.

_____________________________________________________________________________________

NORTHERN TERRITORY THE TOP END

Het weer klaart enigszins op als we naar de HWY rijden. We passeren de grens en verlaten West Australie en rijden The Northern Territory binnen. Dit gebied kenmerkt zich door hete, droge winters (periode van april tm september ) en natte warme zomers (oktober tm maart). Van W.A naar de N.T.is geen fruit, groente of honing controle. Hadden we niet verwacht, dus alles is op! De weg naar Keep River N.P. is vanwege de regen afgesloten, zodat we doorrijden naar ons volgende overnachtingsplaats Big Horse Creek. Het is er druk, nat en glibberig. We hebben een plek, koken ons potje en duiken vroeg de slaapzak in. We hebben een tip gekregen dat er vanuit Timber Creek boottochten zijn op de Victoria River en dat je daar zoutwaterkrokodillen kunt zien. MAX, zo heet de orgarnisatie heeft de tent echter op slot. Wel staat er een bord buiten dat er om 4 uur ’s middags een boottocht is. We nemen een kop koffie, kopen de plaatselijke krant en bedenken ondertussen wat we zullen gaan doen. In de krant staat op de voorpagina: Bloody Freezing, Coldest Top End June day ever recorded. In Darwin was het 22.7 gr.C.! (Is het dan niet zomer bij ons???) In Timber Creek is het ondertussen weer gaan regenen en weten we het zeker: doorrijden!

Op de camping in Katherine zijn prachtig gekleurde lorikeets. Voor een foto zijn ze ons te snel af. Maar als er een z’n kopje uit een holle tak naar buiten steekt is ie toch nog gesnapt. Even buiten de camping zijn warmwaterbronnen, welke druk bezocht worden. Het weer is wat opgeknapt. Droog, bewolkt maar niet koud. Hoewel…. voor de mensen die in Darwin wonen misschien wel. We halen informatie voor onze verdere reis naar het noorden. Pine Creek, het eerste dorpje dat we aandoen, ligt op een uur rijden van Katherine. Rond 1870 werd de transcontinentale telegraaflijn aangelegd tussen Alice Springs en Darwin. De werkers vonden goud langs de lijn en al gauw brak de goudkoorts uit. De Chinese gelukzoekers waren in die tijd veruit in de meerderheid. In het dorp staan nog enkele gebouwen uit die tijd. In het oude Railway Station is een informatie centrum. Aan de rand van het dorp staan grote, hoge termietenheuvels, echter met een andere bouwstijl dan we eerder hebben gezien.

Na het dorpje Hayes Creek verlaten we de HWY. Met grote letters staat er bij de afslag dat de weg naar Douglas Daly geheel geasfalteerd is. Ondanks het feit dat er asfalt ligt is er weinig verkeer op de weg. Het gebied staat bekend om zijn vissport, hete bronnen en gorges. Op Douglas Daly Tourist Park waar we overnachten zijn de Arches en de Waterhole. Je kunt er in een warme poel liggen dobberen of een duik nemen in The Waterhole en onder de Arches doorzwemmen. ’s Avonds komen de Cane Toads te voorschijn, een grote kikker met twee gifbulten op de rug. Ze zijn een plaag voor de N.T. en speelbal voor de jeugd. Gewapend met een hockeystick en een zaklantaarn struinen jongelui de camping ’s avonds af op zoek naar Cane Toads. De campinggasten van Douglas Hot Springs liggen ’s morgens vroeg al in het warme water te dobberen. We hebben reeds een warme douche gehad en rijden via de dirtroad naar Butterfly Gorge Nature Park. Na een korte wandeling en een steile afdaling kun je zwemmen in de poel omgeven door hoge rotswanden en de 50 meter hoge paperbarks (bomen met papierschors) bewonderen. Duizenden vlinders zoeken hier beschutting in de spleten van de rotsen van deze mooie gorge.

Daly River Mango Farm is onze volgende camping. De mango oogst is waarschijnlijk al geweest, want er hangen geen mango’s meer in de bomen. Zelf staan we onder de cocosnootpalmen met aan weerszijden buren die hier permanent wonen. Er worden hier viswedstrijden gehouden om de grootste barramundi te vangen. Zwemmen in de rivier is er niet bij, vanwege de zoutwaterkrokodillen (salties). In het zwembad op de camping vangt een van de medewerkers de volgende dag een grote waterrat. De buurman zegt dat het een inheemse is en brengen ze het dier weer terug naar de rivier. Een gevangen Cane Taod wordt gelijk om zeep geholpen. Dichtbij Daly Crossing is het Merrepen Arts Center. Het is een galerie waar ze kunst verkopen gemaakt door de plaatselijke Naniyu Nambiyu Aboriginal Community. In de regel heb je een vergunning nodig om een community binnen te rijden, maar hier kunnen we zo naar toe. Het meeste werk, schilderijen en gevlochten manden en matten, zijn door aboriginal vrouwen gemaakt. De mensen in het dorp hangen er wat rond of zitten onder een boom in een kring op het gras. Sinds de komst van de europeanen kunnen ze niet meer leven zoals ze gewend waren.

Batchelor wordt wel de poort naar het Litchfield Nat. Park genoemd. Het park is rijk aan kreken met watervallen. Het water valt naar beneden van de steile Table Top Range rotsplateau, dat in het savannelandschap oprijst. Als we Batchelor verlaten passeren we een veld met magnetische termieten heuvels. De termieten bouwen hun heuvels in een smalle noord-zuid gerichte heuvel om de ochtend- en namiddagzon te vangen. De Florence Falls, valt in twee stromen naar beneden en mondt uit in een door regenwoud omgeven poel. Op het vroege uur zijn er reeds veel zwemmers aktief, evenals in Buley Rockhole. Grote verrassing is dat we Roger uit Napperby ontmoeten bij de watervallen.Hij heeft een week vakantie en toert met een vriend uit Darwin rond door Litchfield N.P. In het wetland gebied zien we enkele watervogels en prachtige paperbarks in het water staan. De meest populaire zwemplek in het park is het meertje waar de Wangi Falls in uitkomen. Omdat de camping op loopafstand ligt nemen we ’s morgens en laat in de middag een duik in het heldere water. ’s Avonds lopen we met onze buren, Kate en Michael, naar het meer en zien in het maanlicht de vleermuizen rondvliegen. Als we de volgende ochtend op stap gaan om een trail te lopen, zien we de vleermuizen in de bomen hangen. Het zijn vliegende vossen, de grootste soort vleermuis. Ze hangen in de bomen met hun vossenkop naar beneden. Met beide vleugels omarmen ze als het ware zichzelf. De vleugels hebben een spanwijdte van 1.20 meter.

Via een dirt road rijden we naar Berry Springs een toeristische dagattraktie met warmwaterpoelen. We gaan er lunchen en rijden door naar Howard Springs, waar we ons op de camping installeren. Van hieruit maken we dagtripjes naar Darwin, de hoofdstad van de N.T. Dezelfde avond nog gaan we met een bus vanaf de camping naar Mindil Beach Sunset Market. Iedereen is op het strand om de zonsondergang te bewonderen. Dit keer geen kamelen maar veel, heel veel mensen. Zodra de zon weg is loopt iedereen de markt op. Om ons heen geurt uit diverse stalletjes etenswaar uit verschillende landen. Zelfs een poffertjeskraam is aanwezig. Verder de gebruikelijke sieraden, kunst, muziek enz. Erg gezellig. Op de Esplanada parkeren we de volgende dag de auto. Kosten 0,50 AUSD ( 0,30 euro cent) per uur. Dat zijn nog eens tarieven!!

Darwin is voor de tweede wereldoorlog twee keer getroffen door een cycloon. In 1942 maakten de Japanners veel van het geen er was opgebouwd of er nog stond met de grond gelijk. De meeste gebouwen die na de oorlog verrezen, waren geen lang leven beschoren. Op eerste kerstdag 1974 raasde cycloon Tracy door Darwin. Het gevolg van alle rampspoed die Darwin heeft getroffen is, dat de meeste gebouwen vrij nieuw zijn. Half een hebben we een lunch afspraak met Roger en Peter bij Stokes Hill Warf. Fisch en Chips! Barramundi, heerlijk!!! Als toetje nog een mango/bananen shake. Vol als een pot rijden we naar het strand en nemen een duik in het erg zoute water. Iemand van de Life Gard loopt af en toe met een tankje water en zonnebrandcreme bij de mensen langs en vraagt of ze iets nodig hebben. Dat is service zeg. Op zaterdag bezoeken we het Museum and Art Gallery of The Nothern Territory. Het heeft een interessante verzameling aboriginal kunst. De voorwerpen zijn afkomstig uit diverse gebieden. Tevens kun je de kubus kwal (box jelly fish), zien die de wateren rond Darwin in hun zomer onveilig maakt. In een van de zalen wordt een video gedraaid die gemaakt werd in de dagen nadat cycloon Tracy Darwin verwoest had. We bezoeken nog enkele galerieën met kunst gemaakt door aboriginals. Het is te warm om nog langer in de stad rond te lopen, zodat we weer naar het strand gaan en verkoeling zoeken in het water.

Alvorens we naar Kakadu Nat. Park gaan, slaan we nog even af naar Fogg Dam. De grond bij Fogg Dam leek erg geschikt om rijst te verbouwen. En inderdaad, de rijst groeide als kool. Echter, toen het tijd werd om te oogsten, zagen de velden zwart van de eksterganzen omdat de rijst geplant was in een traditioneel broedgebied. De ganzen vertrapten de planten als ze erover heen liepen of erop landen. De boeren probeerden de ganzen af te schieten, maar de vogels kwamen steeds terug. Uiteindelijk werd het project opgegeven en nu is Fogg Dam een belangrijk watervogelgebied. Als we over de dam rijden naar het uitkijkplatform wenkt een man ons. Hij wijst ons een langnekschildpad die langs de kant van de weg kruipt. Vanaf het platform zien we veel vogels, o.a. eksterganzen, witte reigers, zwartnek ooievaars en jacana’s, ook wel de Jezusvogel genoemd omdat het lijkt of de vogel over het water loopt. Plotseling verschijnt er een krokodil(saltie) aan het wateroppervlak. Het dier glijdt rustig naar de kant en gaat in de zon liggen, terwijl het de vogels in de buurt goed in de gaten houdt.

We rijden verder langs de Arnhem HWY naar Kakadu Nat. Park. Kakadu Nat. Park is een schitterend natuurgebied met een oppervlakte van 20.000 vierkante kilometer. Het landschap is gevarieerd, modderige mangrovebossen langs de kust, moerasgebieden, dun bebost grasland, moessonwoud langs permanente rivieren en moerassen, rotsachtige heuvels en een zandstenen plateau. In het park leven meer dan 50 soorten zoogdieren en 250 vogelsoorten. Tussen de watervogels door zwemmen de zoutwaterkrokodillen. Niet alleen de natuur is schitterend maar ook de indrukwekkende aboriginal rotsschilderingen moet je gezien hebben. De aboriginals hebben op meer dan 5000 plekken hun sporen in het park achtergelaten. Vanaf Aurora Kakadu Resort, rijden we over de Arnhem HWY naar Mamukala Wetlands. In dit natte moerasgebied kun je vanaf een uitkijkplatform de vogels waarnemen die hier leven. Niet veel verschil dan die we bij Fogg Dam hebben gezien. We lopen nog de trail die er is uitgezet, hoog in een boom zit een little eagle op haar nest. Een eindje verder ontdekken we een bijennest in een boom. Het is een korte wandelroute en hebben we nog tijd om naar het Bowali Visitor Centre te rijden. Het is een prachtig centrum met veel informatie over Kakadu N.P., de aboriginals, de flora en fauna en het management van het park heden ten dage. Helaas is de Marrawuddi Gallery gesloten, zodat we doorrijden naar East Alligater River voor de lunch.

In Ubirr leidt een wandeling van ongeveer een kilometer je langs rotswanden waarop aboriginals fascinerende rotsschilderingen hebben gemaakt. De tekeningen geven o.a. een gedetailleerde beschrijving van het voedsel van de aboriginals. Wat in de omgeving gevonden werd zijn onder meer watervogels, miereneters, schildpadden en wallabies. Verschillende tekenstijlen werden gebruikt. De oudste zijn de schilderingen met rode oker. De röntgentekeningen die het inwendige van de dieren laat zien zijn van recentere datum. Op Merl Camping Area hebben we een hele grote plek voor ons zelf. Kate en Michael staan hier ook en onder het genot van een borrel kletsen we weer wat bij. In Yellow Water boeken we voor de vroege ochtend boottocht. Vertrek 6.45 uur. Ondanks het vroege uur is de animo groot. Het is heerlijk rustig op het water. De zon komt op en de boot glijdt geruisloos door het water. Onze stuurman/gids Mick is geweldig!! Heeft veel kennis, neemt alle tijd en wijst ons diverse vogels die hij feilloos weet te vinden. We zien dan ook diverse watervogels en een regenboog bijeneter, een white-bellied-seaeagle en de little eagle op het nest met haar jong. En dan niet te vergeten de salties. Het is nog te vroeg en niet warm genoeg om ze op de wal te zien, maar om ze zo door het water te zien glijden is ook prachtig. Iedereen is dan ook zeer tevreden over de boottocht. Een aanrader!!!

Het nabij gelegen Warradjan Aboriginal Cultural Centre geeft een beeld over de aboriginal cultuur in Kakadu N.P. Buiten zitten vrouwen in het gras en vlechten manden en matten. Op een houtvuur wordt barramundi gebraden. De vis wordt gegeten van een stuk paperbark. Aan de ene kant is het jammer om Kakadu weer te verlaten maar een voordeel is dat we misschien weer rustig kunnen wandelen, eten en drinken zonder ons in te smeren of te spuiten. De mosquitos waren af en toe wel een plaag, maar ondanks dat :het was het wel waard!!! Zeventig kilometer ten noorden van Katherine stroomt het water van de Edith River via een aaneenschakeling van watervallen, de Edith Falls, naar beneden. Het is hier heerlijk. Geen mosquitos, rondom de watervallen zijn prachtige wandelingen en na een lange tocht biedt het water verkoeling.

Ongeveer 30 km. t.n.o. van Katherine ligt het Nitmiluk Gorge N.P. Het gebied bestaat uit 13 gorges. Er zijn boottochten en je kunt er kano’s huren. Dat laatste lijkt ons wel wat. Tussen de gorges in moet je stukken rotsplateau of zandplaten overbruggen. Geen nood, je laat de kano achter, loopt over het opstakel en gaat in een andere kano verder. We zien het helemaal zitten. Echter, waar we niet op hadden gerekend: het is hier erg druk!!! De eerste vijf dagen geen kano meer te huur! Er worden extra boottochten ingelast en zo zitten we om 8 uur vanmorgen alweer klaar voor een bootocht door twee gorges. Het uitzicht vanaf de boot is toch telkens weer anders. Beboste heuvels worden afgewisseld met steile wanden die rood afsteken tegen de groene begroeiing. Waar we te voet de oversteek maken naar de volgende boot en gorge, zien we nog enkele rotstekeningen van aboriginals. Om 10 uur zijn we weer terug. Te warm om nog een trail te gaan lopen. Een dag om te relaxen en na te denken over de tijd die we nog hebben en wat we nog willen gaan zien en doen. Het is vandaag 8 juli, over drie weken vliegen we alweer terug.

_____________________________________________________________________________________

NORTHERN TERRITORY THE CENTRE

We doen nog een keer Katherine aan, want de auto is toe aan een servicebeurt. Om drie uur is de auto klaar en zoeken we een mooi plekje op de camping onder de bomen. Overdag is het 28 gr. C, maar ’s nachts is het ongeveer 6 gr. C. Te koud om ’s avonds nog lang buiten te zitten. Als we ’s morgens om acht uur over de Lowel Level Bridge rijden zien we de damp van het warme water opstijgen. Het water heeft hier een constante temperatuur van 32 gr. C. We gaan naar Mataranka. Het is niet ver, maar je komt onderweg weer van alles tegen. Bij Territory Manor is om half tien Barramundi Feeding. Er staat een man in de vijver die zijn hand in het water houdt met een stukje vis. De barramundi hapt toe en tegelijk haalt de man zijn hand boven water met aan het stukje vis de grote barramundi. De stunt lukt hem een keer.

We rijden door naar Bitter Springs voor een warm bad. Deze tropische poel, gevoed door een warmwaterbron en mineraalrijk, heeft een constante warmte van 34 gr C. Heel bijzonder om zo onder de palmen en langs het kroos te zwemmen. Als we terug lopen naar de auto zien we een pad en wel de Cane Toad. Een andere bezoeker haalt gelijk een dikke steen en maakt het dier af. Waarom? De padden werden rond 1930 vanuit Zuid Amerika naar Queensland gehaald. Ze werden ingezet in de strijd tegen de grey-back-beetles, die in een slecht jaar het grootste deel van de suikerrietoogst vernietigden. De padden hadden dit soort kevers op het menu staan en de boeren hoopten zo van de plaag verlost te worden. Het middel bleek echter haast nog erger dan de kwaal. De padden waren niet in staat de kevers te vangen omdat ze te hoog in het riet zaten. De padden waren wel een gevaar voor andere dieren en ze vermenigvuldigen zich in een razend tempo. Omdat ze jarenlang weinig natuurlijke vijanden hebben bevolken nu miljoenen nakomelingen van het eerste kleine groepje padden de suikerrietvelden in Queensland. Ze rukken ook op naar de Northern Territory en New South Wales. Vogels waren niet zo happig op de padden. Op de rug hebben ze een giftige plek. Inmiddels hebben vogels ontdekt dat ze de padden wel kunnen eten als ze ze op hun rug gooien. Ze eten dan de buik leeg. De autoriteiten hopen dat vogels in andere staten dit sneller ontdekken dan in Queensland het geval was.

In Mataranka drinken we koffie bij een galerie. Hier wordt kunst verkocht gemaakt door de locale aboriginals. Een Little Friarbird zit op de leuning van de stoel tegenover ons te wachten op een stukje scone. In het Elsey Nat. Park overnachten we bij Mataranka Homestead. De Thermal Pool met kristal helder warm water (34 gr C). wordt druk bezocht door de campinggasten. We nemen voor “happy hour” in de bar, nog even een warm bad. ’s Avonds is er live muziek. Het is behoorlijk fris en iedereen heeft zich dan ook warm aangekleed.

Onze eerste stop de volgende dag is bij Daly Waters Pub. De pub is behangen met van alles. Geld, gereedschap, t-shirts, bierblikjehouders, BH’s boven de bar en we ontdekken zelfs een vlag van FC Groningen!!!!! ’s Avonds schijnt het er ook reuze gezellig te zijn, maar we hebben geen zin om hier een hele dag rond te hangen. Op Banka Banka Station & Campingground zien we ’s avonds een diavoorstelling over het reilen en zeilen op de homestead. Onder het genot van een drankje praten we bij het kampvuur nog even na met de andere campinggasten. De meeste reizigers gaan naar het warme noorden. Wij rijden de volgende dag naar het zuiden door de Barkly Region, het hart van de Nothern Territory. Onderweg doen we in Tennant Creek boodschappen. Het is het enige dorp van een zekere omvang tussen Katherine en Alice Springs. Ongeveer 100 km t.z. van Tennant Creek doemen de ronde rotsen van Devils Marbles in het landschap op. Volgens de lokale Warummungu zijn het de eieren van een regenboogslang. Men denkt wel dat ze vroeger deel uitmaakten van een geheel, in stukken zijn gebroken en door wind en water in mooie ronde vormen zijn geslepen. We picknicken op de verlaten camping en maken daarna een wandeling door de vallei met de enorme rode ronde rotsen.

In Ti-Tree overnachten we op de camping van het roadhouse. Als de zon weg is gaan we naar de pub voor een warme hap. Voor tien dollar wordt er een dagschotel geserveerd. Mannen met grote hoeden en bruingebrande gezichten zitten aan de bar. Om ons heen worden we d.m.v. vier t.v.’s op de hoogte gehouden van het nieuws, paardenraces enz. Als we buiten komen merken we dat het koud geworden is. Volgens de berichten zal het vannacht -1 gr C. worden. De weg naar Alice Springs is glooiend met aan weerszijden lage begroeiing in de rode aarde. De enige afwisseling vandaag zijn de grote roadtrains. De een nog impossanter dan de ander. Alice Springs dat vrijwel midden in Australie ligt heeft 25.000 inwoners en is het vertrekpunt voor uitstapjes naar vele mooie en interessante toeristenattrakties zoals de Macdonell Ranges , Ayers Rock en de Olga’s. We rijden naar de West MacDonnel Ranges en bereiken vroeg in de middag Simpsons Gap een kloof waar veel rotswallabies rondspringen. Deze torenhoge kloof in de keten is het resultaat van 60 miljoen jaar van de kracht van een rivier, een rivier waar soms het water doorheen stroomt. Dertig km. verder stoppen we bij Standley Chasm een smalle doorgang door de Ranges, waar de wanden steil omhoog rijzen. Het rotsachtige pad in de kloof volgt een bedding van de kreek. Het biedt vooral een schitterend plaatje wanneer de zon loodrecht boven de aarde staat. We zijn te laat, het is er nu donker en koud. We eindigen bij een rotspartij waarachter de route nog 100 meter verder gaat. Volgens de mensen die terugkomen biedt het niet veel meer dan we tot nu toe gezien hebben en keren we terug. Het is inmiddels vijf uur en we zoeken op de dichtsbijzijnde camping, Ellery Creek Big Hole, een plek voor de nacht.

Na een zeer koude nacht beginnen we aan de verderop gelegen Ormiston Pound Walk. Volgens de informatie moet het de meest indrukwekkende gorge zijn van de West MacDonnels Range. We lopen eerst naar boven vanwaar we een prachtig uitzicht hebben in de gorge. Via een pad bestaande uit grote rotsblokken dalen we af en komen bij een waterpoel, waar de bomen langs de kant weerspiegelen in het water. Door de kloof lopen we terug naar de auto waar het inmiddels 29 gr. C. is. Vanaf Glen Helen Resort houdt het asfalt op. De weg is afwisselend mul zand en dan weer stenig. We nemen de afslag naar Palm Valley, een oase in het omringende droge land. Schitterende palmen staan aan de oever van een koel meertje. De weg er naartoe is smal en hobbelig en alleen toegankelijk voor 4WD. Delen van de weg volgen de zanderige rivierbedding van de Finke rivier, waarin meloenen groeien.We stoppen om ze eens te proeven, maar ze zijn erg bitter. ’s Avonds op de camping vertelt een ranger bij het kampvuur over dit bijzondere gebied. Op de terugweg pikken we nog de Mpaara Walk mee. Deze wandeling voert ons tussen de rode rotsformaties door naar een hoog gelegen uitzichtpunt. Vanaf deze hoge rots kijken we uit over de verweerde rotsen die in de vallei liggen.

We hobbelen terug naar de dirt road en draaien het asfalt op naar Hermannsburg. Hermannsburg werd in 1877 als missiepost door lutherse zendelingen gesticht. Zij wilden de aboriginals helpen en bekeren tot het lutherse geloof. De gebouwen die er nu nog staan kun je bezichtigen evenals een museum met schilderijen van Albert Namatjira. Ons voornaamste doel hier is een pas te kopen om over de Mereenie Loop Road te rijden. Voor de meeste wegen die over aboriginal land lopen heb je een pas nodig. We tanken diesel en kopen bij de pomphouder voor 2,20 AUSD een pas. De weg is afwisselend, soms type wasbord, plotseling een stukje asfalt om vervolgens weer over te gaan in een redelijk te rijden dirt road. Langs de kant van de weg staan bomen die we tot nu toe nog niet gezien hebben. Na enig speurwerk door ons informatiemateriaal ontdekken we dat het woestijneiken zijn. Ze lijken een beetje op een treurige naaldboom. Heel bijzonder.
Even voor Kings Canyon komen we weer op het asfalt terecht. Ayers Rock halen we vandaag niet meer, we gaan overnachten op Kings Creek Station. Een camping met veel attrakties en voorzieningen zoals een bar en een restaurant. Tevens kun je er een motor huren of een quad. Een Japanse mederwerker gaat ons voor naar de campingplaats, waar we een hele keuken tot onze beschikking hebben. Als hij hoort dat we uit Nederland komen, begint hij direkt over het voetballen. We kunnen hem slecht verstaan maar de naam Hiddink vangen we wel op. Als hij eindelijk weg is gaan we koken om daarna een douche te nemen om de rode aarde af te spoelen. Af en toe verlang je wel eens naar een mooi stukje groen gras!

Rond het middaguur bereiken we Uluru-Kata Tjuta National Park, dat een oppervlakte bestrijkt van 132.560 ha. Ondanks dat er maar 200 mm. regen per jaar valt, groeit er een grote verscheidenheid aan bomen en planten. Op ongeveer 40 km ten westen van Uluru (Ayers Rock) verrijzen De Olga’s , een groep van 36, op eieren lijkende rotskoepels die ooit onder het water van een reeds lang verdwenen zee lagen. De Olga’s staan ook bekend onder de aboriginal naam Kata Tjuta, hetgeen “vele hoofden” betekent. We parkeren de auto en wandelen door de Valley of the Winds. Het is een prachtig schouwspel van de schaduwen die over de rotsen spelen. De wind waait er mysterieus, terwijl het er bijna bladstil is. Vanaf een heuvel hebben we een onvergetelijk uitzicht op de kale koepels van graniet en basalt. Als we na enkele uren terug zijn bij de auto, zien we dat het inmiddels drukker is geworden. Wij gaan alvast een hapje eten en wachten, zoals de meeste mensen hier doen, op de zonsondergang. Als de zon langzaam achter de horizon verdwijnt veranderen de rotsen van oranje in bruin en krijgen daarna een paarsachtige tint. Het is koud en donker als we terugrijden naar de camping. De camping ligt in het Ayers Rock Resort, een uit de grond gestampt toeristenoord met accomodatie voor elk budget. Een vliegveld ligt op korte afstand. We gaan vroeg onder de wol want morgen is ons doel om de zonsopgang bij Ayers Rock te aanschouwen.

Om zes uur zijn we onderweg naar de grootste monoliet ter wereld nml. Uluru, beter bekend als Ayers Rock. Al van verre is de kale rots te zien. Hoe dichter we bijkomen, des te mooier, indrukwekkender en grootser hij wordt. De rots is 348 meter hoog en heeft een omtrek van 9,6 km. Men beweert dat er nog 2500 mtr. rots onder het zand ligt. De zon komt reeds op als we klappertandend met een paar honderd mede-toeristen onze eerste kiekjes vastleggen. Langzaam verandert de kleur van de rots van donkerpaars naar donkerrood, lichtrood,oranje en geel. Dit hadden we niet graag willen missen. Geweldig! Bijzonder is dat 10 minuten na zonsopkomst alle bussen met hun passagiers, auto’s en campers al weer weg zijn naar waarschijnlijk de volgende toeristische trekpleister. Ondanks dat het nog steeds koud is blijven we er nog een poosje rondhangen. We rijden terug naar de camping voor wat huishoudelijke zaken o.a. de was, douchen enz. Voordat we ‘s-middags terug rijden naar Ayers Rock brengen we nog een bezoek aan het Cultureel centrum. Aspecten uit het leven van Anangu ( lokale aboriginal mensen) worden gepresenteerd in diverse vormen zoals: kunst, video en een tentoonstelling van oude gebruiksvoorwerpen. Tevens bezoeken we het Walkatjara Art Centre, waar we kunstenaars(vrouwen) aan het werk zien.

We maken de ruim 9 km lange wandeling langs de voet van de rots. De aboriginals noemen de rots Uluru. Voor hen is de rots erg belangrijk. Rond de rots bevinden zich veel mytische plaatsen. De aboriginals vrezen dat hun wetten en heilige plaatsen zullen worden geschonden als toeristen zich op die gevoelige terreinen gaan begeven. Op de meeste plekken rijst de rots loodrecht omhoog en is daardoor te steil om te beklimmen. Er is echter 1 plek waar het wel mogelijk is. Hoewel de aboriginals er niet blij mee zijn gaan er toch hordes toeristen de rots beklimmen. Speciaal voor dit doel is op het eerste, vrij steile stuk een ketting aangebracht, maar er is geen hek. Als wij er aankomen is er op dat moment een gezin met kinderen in nood. De kinderen gillen en durven niet voor of achteruit. Een beveiligingsbeambte moet er aan te pas komen om het stel naar beneden te loodsen. Dat de klauterpartij niet zonder gevaar is bewijst het aantal plakkaten onderaan de rots van omgekomen klimmers. Aan het einde van de middag rijden we naar Sunset Viewing Point. Wederom verandert de rots in kleur van geel/oranje naar rood en paars tot bijna zwart en lijkt dan op te lossen in de vallende duisternis.

_____________________________________________________________________________________

SOUTH AUSTRALIA

Naar Coober Peedy, ons volgende doel, is ruim 700 km rijden. We maken nog een tussenstop in Marla, waar we overnachten en eten in de pub.Om vier ’s ochtends parkeert er een roadtrain met koeien vlakbij de camping. Het is zo lawaaiig dat van slapen niet veel meer terecht komt. Zodra het licht wordt hebben we er genoeg van en gaan aan de rit. Onderweg zien we langs de kant van de weg een groepje roofvogels, Wedge-Tailed Eagles, bezig een dode kangoeroe te verorberen. Ze trekken en sjorren aan het dier en duiken met hun kop in het lichaam en kijken je daarna met hun bebloede koppen brutaal aan.

We naderen het mijnwerkersplaatsje Coober Pedy. In het maanlandschap doemen de wit/grijsachtige molshopen op en met deze hopen evenzoveel gaten. Waarschuwingsborden wijzen je erop om vooral hier niet hard te gaan lopen, achteruit te lopen of lopend foto’s te maken. Als je niet oplet kukel je zo 30 meter naar beneden. De naam Coober Pedy is afgeleid van de woorden Kupa Piti, wat zoiets betekent als ‘gat in de grond van de blanke man’. Het dorp heeft ongveer 2600 inwoners met meer dan 40 nationaliteiten. Het leven speelt zich hier grotendeels af onder de grond. Kerken, winkels, hotels en huizen zijn als holen uitgegraven. Veel huizen zijn uitgewerkte mijnen.Onder de grond heerst een constante temperatuur van 24 gr.C. Vooral in de zomer als de temperatuur hier op kan lopen tot 50 gr.C, is dit aangenaam. In de mijnen wordt opaal gevonden. Ongeveer 80% van de wereldproduktie komt hier vandaan. In de omgeving zijn meer dan 250.000 mijnschachten!

We lopen een paar winkels binnen waar ze opaal verkopen. Het is nu geen hoogseizoen zodat veel winkeliers wel tijd hebben voor een praatje. Van een Griekse mevrouw krijgen we een ansichtkaart waarop Europa staat afgebeeld met de omtrek van Australie erop afgetekend. Hierop zien we hoe groot dit continent is. We bezoeken nog een ondergrondse kerk en hotel en het Umoona Opal Mine and Museum waar ons wordt verteld hoe de mijnbouw zich ontwikkeld heeft. We nemen afscheid van dit vreemde dorpje en gaan op weg naar Roxby Downs, de woonplaats van Chris en Margreeth. Ze hebben een nieuw adres want ze zijn weer verhuisd. De 29ste keer geloof ik. Chris heeft een paar dagen vrij en we gaan met z’n vieren uitgebreid koffiedrinken in de plaatselijke tearoom en daarna eten in het opaal restaurant in Andamooka. Andamooka is een beetje Coober Pedy in het klein. Op onze eerste Australie reis hebben we hier reeds verslag over gedaan.

Langs de weg van Roxby Downs naar de afslag bij Pimba staan veel opvallende rode bloemen, de sturt desert pea. Deze prachtige bloem is het bloemensymbool van South Australia. De aborigines vertellen verschillende romantische legendes over het ontstaan van deze bloem. Een jong meisje was beloofd aan een man.
Hij maakte voor haar een cape van rode papegaaienveren. Op een dag ging de man met de andere mannen van zijn stam jagen. Terwijl zij op jacht waren, gingen de vrouwen op zoek naar een andere verblijfplaats omdat hun waterbron opgedroogd raakte. Het meisje was bang dat de man haar niet zou kunnen vinden. Daarom markeerde zij de weg die ze volgde met de veren uit haar cape. Op de plaatsen waar zij een veer liet vallen groeide een sturt desert pea.

Het wordt tijd om richting Adelaide te gaan, want voordat we op het vliegtuig stappen hebben we nog wel e.e.a. te doen. In Port Augusta zetten we de Trooper onder de douche. Van een zacht oranje gekleurde auto komt er weer een witte tevoorschijn. Bij Roger waar we een paar dagen verblijven doen we de was, maken de auto van binnen schoon en Sjoerd zet de auto in de was. Het is weer een plaatje! Beth komt vanuit Adelaide ook naar Napperby en samen vieren we onder het genot van een heerlijke maaltijd en een goed glas wijn uit de Barossa Valley, Sjoerd zijn verjaardag. In Kangarilla, bij Jan en Annie van Halm, is ons laatste overnachtingsadres. Hier kletsen we bij over onze reis en …..onze volgende trip. Aan alles komt een eind en zo ook aan deze reis. Na 23.000 km stallen we de auto bij een Nationalstorage, waar we over enkele maanden de auto weer op pikken. Op 29 juli vliegen we terug naar Nederland, waar iedereen blij is met een paar zonnige weken na een koude natte zomer!

_____________________________________________________________________________________